|
Ludwik Bogusławski
.JPG) Ludwik Bogusławski (ur. 25 sierpnia 1773 w Górznie, zm. 20 listopada 1840 roku w Warszawie[1]) – generał dywizji Wojska Polskiego[2], uczestnik wojen napoleońskich i powstania listopadowego, odznaczony orderem Virtuti Militari i dwukrotnie Legią Honorową[1]. PochodzenieWedług „Herbarza” S. Uruskiego[3] oraz historyka M. Melocha, autora hasła w Polskim Słowniku Biograficznym[1], Ludwik Bogusławski pochodził z rodziny pieczętującej się herbem Prus II, jego ojcem miał być Jan Bogusławski, a matką Marianna z Gromadzkich. Zarazem, tenże Uruski, pisząc: "kapitan w legionach włoskich 1800, zaszczytnie odbył kampanie 1812-1814, pułkownik wojsk polskich[a], fligiel adjutant cesarski 1829 (…)"[3], myli Ludwika Bogusławskiego (który nie służył w Legionach) z Ferdynandem Jakubem Bogusławskim (1759-1819), oficerem Legionów Polskich, również herbu Prus II[4]. Z kolei, wg „Herbarza” A. Bonieckiego Ludwik Bogusławski wywodził się z rodziny Bogusławskich herbu Rawicz, imiona jego rodziców nie są znane, a jego rodzeństwo to Józefa (zm. 1839, zamężna za Kazimierzem Krzysztoporskim) i Tekla (zamężna Straszewska)[5]. Miejsce urodzeniaWg Tarczyńskiego urodził się w Górznie w woj. kaliskim[2], wg PSB w Górznie w obwodzie konińskim w woj. kaliskim[1], a wg Encyklopedii PWN w Górznie koło Konina[6]. Miejscowości o nazwie Górzno, która miałaby się znajdować w pobliżu Konina, nie odnotowuje XIX-wieczny "Słownik geograficzny Królestwa Polskiego"[7]. W obecnym woj. wielkopolskim (stan na 2022 r.) istnieją dwie miejscowości o nazwie Górzno: w powiecie ostrowskim (dawniej pow. pleszewski) i w powiecie leszczyńskim, zaś w woj. łódzkim (obejmującym wschodnią część dawnego Kaliskiego) nie ma takiej miejscowości[b]. Wg genealogicznego portalu prowadzonego przez Fundację im. Ignacego Kapicy miejscem urodzenia gen. L. Bogusławskiego jest wspomniane Górzno w powiecie ostrowskim[8], podobnie podaje portal Kalendarium Południowej Wielkopolski[9]. Służba wojskowaWstąpił do wojska polskiego w 1790, służąc w 1 Regimencie Pieszym, wpierw jako szeregowiec, potem w stopniu furiera (1791), brał udział w wojnie z Rosją (1792). Jako podoficer walczył podczas insurekcji kościuszkowskiej (1794), awansował wówczas na podporucznika (15 lipca). Po utworzeniu armii Księstwa Warszawskiego (1807) rozpoczął służbę w 2 pułku piechoty, otrzymał stopień porucznika, następnie kapitana. Brał udział w wojnie z Austrią (1809), Rosją (1812) i w ostatnich kampaniach napoleońskich w latach 1813 i 1814[2], dowodząc pułkiem w bitwie pod Lipskiem[10]. Po powstaniu kontrolowanego przez Rosję Królestwa Polskiego (1815) wstąpił do jego armii, gdzie otrzymał awans na podpułkownika (1817), w 1820 został dowódcą 4 pułku piechoty (tzw. Czwartacy), którym dowodził w momencie wybuchu powstania listopadowego (29/30 listopada 1830)[2]. Był w składzie sądu orzekającym w pierwszym procesie Waleriana Łukasińskiego, nieformalnie sprzeciwiając się skazaniu[1]. W czasie powstania, rozkazem z 26 stycznia 1831 został dowódcą 1 Brygady w 3 Dywizji Piechoty[11]. Po bitwie o Olszynkę Grochowską awansowany na generała brygady (9 marca 1831)[12]. W dniu 31 marca 1831 kierował rozstrzygającym natarciem pod Dębem Wielkim. 20 sierpnia 1831 otrzymał stopień generała dywizji, a 28 września został zdymisjonowany[2]; przez ten okres był dowódcą 3 Dywizji Piechoty[10]. Po upadku powstania aresztowany[10] i zesłany do Rosji, do miejscowości Perm[2]. Powrócił w 1833[1]. Pochowany na warszawskich Powązkach[1]. Odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari, Legią Honorową, a także Orderem Świętego Stanisława II klasy w 1829 roku[13]. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 20 lat służby[14]. UwagiPrzypisy
Linki zewnętrzneBibliografia
|
||||||||||||
.jpg)
