|
Marceli Rewieński
Ppłk Marceli Rewieński   Marceli Piotr Erazm Rewieński (ur. 15 czerwca 1892 w Niżnym Nowogrodzie[1], zm. 1965 w Kanadzie) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 15 czerwca 1892 w Niżnym Nowogrodzie, ówczesnej stolicy guberni niżnonowogrodzkiej, w rodzinie Henryka (ur. 1860), inżyniera, i Teresy z domu Schmidt[2] po matce z Dziakońskich (ur. 1865). Był bratem Leona (1888–1958), Władysława (1890–1938)[3], Józefa i Mariana. W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie z bolszewikami. W kwietniu 1920 roku został dowódcą XVII batalionu saperów[4]. 30 lipca 1920 roku pod wsią Świrydy został ranny. W sierpniu powrócił do batalionu[5]. 9 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana, w korpusie inżynierii i saperów, w „grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”[6]. 1 czerwca 1921 roku nadal pełnił służbę w XVII batalionie saperów, a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk Saperów Wielkopolskich[7]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 51. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był w dalszym ciągu 7 pułk Saperów Wielkopolskich w Poznaniu[8][9]. W 1924 roku służył w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 7 pułku saperów[10]. W lipcu 1924 roku opracował wraz z innymi oficerami, m.in. z pułkownikiem saperów Konstantym Hallerem, plan obrony Wybrzeża i Gdyni na wypadek wojny[11]. Następnie był wykładowcą w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[12]. 23 stycznia 1928 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[13]. Od 9 września 1929 roku do 19 kwietnia 1936 roku był dowódcą batalionu elektrotechnicznego w Nowym Dworze[14][15][16]. W 1935 roku generał Tadeusz Kutrzeba wystawił mu następującą opinię: „jeden z czołowych oficerów sztabowych saperów. Wybitnie inteligentny, posiada duże doświadczenie i solidne wykształcenie saperskie. Dobry organizator pracy. Wymowa trudna z naleciałościami kresowymi. Bardzo towarzyski, wybitny sportowiec”. Wchodził w skład Komitetu Redakcyjnego Przeglądu Wojskowo-Technicznego – miesięcznika wydawanego przez Dowództwo Saperów, Dowództwo Wojsk Łączności i Dowództwo Broni Pancernych[17]. Jest współautorem książki pt. „Fortyfikacja Polowa”, wydanej w 1929 r. w Warszawie[18]. W latach 1936–1939 pełnił służbę w Wyższej Szkole Inżynierii w Warszawie na stanowisku kierownik przedmiotu w Szkole Podchorążych Saperów[19][20]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku (do 11 września) był dowódcą saperów w Dowództwie Obrony Warszawy[21]. Po zakończeniu walk dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VI E Dorsten (numer jeniecki 115)[22]. Zmarł w Kanadzie, został pochowany na cmentarzu w prowincji Ontario. Był żonaty, miał córkę Halinę. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||
