Margerita Trombini-Kazuro
Margerita Trombini-Kazuro (ur. 19 listopada 1891 w Warszawie, zm. 1 stycznia 1979 tamże)[1] – polska pianistka, klawesynistka, pedagog muzyczny. ŻyciorysByła córką osiadłego w Warszawie Włocha, Cesare Trombiniego (1839–1898), dyrygenta, skrzypka, nauczyciela śpiewu, pierwszego kapelmistrza Opery Warszawskiej, i Emilii Dąbrowskiej (1855–1941), śpiewaczki[2][3]. Grę na fortepianie i klawesynie studiowała w Warszawie u Rudolfa Strobla, Henryka Melcera i Egona Petriego, w rzymskiej Akademii Św. Cecylii u Giovanniego Sgambatiego, w Berlinie u Wilhelma Kempffa, w Paryżu u Wandy Landowskiej. Debiutowała jako pianistka w 5 czerwca 1911 roku w Rzymie. Koncertowała w wielu krajach, m.in. we Włoszech, Francji, Niemczech, Finlandii, Norwegii i na Węgrzech. Od roku 1919 była wykładowcą Konserwatorium Warszawskiego. W czasie II wojny światowej uczyła w tajnym konserwatorium w Warszawie. Od 1945 była pedagogiem w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie, w latach 1957–1964 kierowała II Katedrą Fortepianu. Do jej uczniów należeli m.in. Andrzej Wąsowski, Barbara Hesse-Bukowska, Miłosz Magin, Kazimierz Gierżod, Andrzej Ratusiński, Tomasz Kiesewetter i Szabolcs Esztényi. Była członkiem jury wielu Międzynarodowych Konkursów Pianistycznych im. Fryderyka Chopina a także Viotti International Music Competition[4]. W 1950 roku otrzymała Państwową Nagrodę Artystyczną I stopnia (zespołową) za przygotowanie kandydatów do IV Międzynarodowego Konkursu im. Chopina[5]. Była żoną Stanisława Kazury (1881–1961), profesora i rektora Konserwatorium Warszawskiego. Zmarła w Warszawie, pochowana obok męża na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera II B 28-13-21)[6]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
|