We wrześniu 1939 roku wraz z rodziną uciekł do ZSRR. Tam został członkiem Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom i współpracownikiem Czerwonego Sztandaru. W latach 1941–1942 był żołnierzem Armii Czerwonej[2]. Z wykształcenia był prawnikiem, był absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Łódzkiego (1947) i Wieczorowego Uniwersytetu Marksizmu-Leninizmu przy Ministerstwie Obrony Narodowej (1953)[2]. W latach 1946–1956 był prokuratorem Naczelnej Prokuratury Wojskowej odpowiedzialnym za prowadzenie i nadzorowanie śledztw w sprawach wojskowych. Oskarżając w procesach, niejednokrotnie żądał wyroków śmierci, np. w sprawie majora Zefiryna Machalli oraz lansował tezę, że „jeżeli fakty są inne, niż chciałaby prokuratura, to tym gorzej dla faktów”. W raporcie komisji Mariana Mazura podano, że Frenkiel ponosi odpowiedzialność m.in. za:[3]
„niereagowanie na wyjaśnienia oskarżonych (…) składane na rozprawie, a zawierające zeznania o niedozwolonych metodach śledztwa – przeciwnie – w odpowiedzi na skargę Kryski (płk Jan Kryska był katowany przez oficerów Informacji Wojskowej – przyp. red.) zażądał wyższej kary, uznając to za okoliczność obciążającą. Na stosowanie niedozwolonych metod śledztwa wskazywało wniesienie osk. Rolińskiego na noszach na salę sądową, czym prokurator nie zainteresował się, (…)”[3]
„oskarżanie w znacznej liczbie spraw »spisku wojskowego«, w »sprawie bydgoskiej« i żądanie wysokich kar, jakkolwiek w sprawach tych było wiele niewyjaśnionych sprzeczności i wątpliwości, do których wyjaśnienia nie dążył wbrew obowiązkowi prokuratora.”[3]
W 1956 r. zasiadał w komisji badającej miejsca potajemnych pochówków zamordowanych więźniów. Na liście było wiele jego ofiar. Komisja niczego nie ustaliła.[3][potrzebny przypis].
Od 1953 roku należał do PZPR[2]. W latach 1973–1989 pełnił funkcję Prezesa Zarządu Głównego PZBS. W latach 1983–1991 był członkiem Komitetu Wykonawczego EBL. W roku 1990 był członkiem Komisji Odwoławczej na 12 Młodzieżowych Mistrzostwach Świata w Neumunster. W latach 1976–1986 wielokrotnie pełnił funkcję niegrającego kapitana reprezentacji open i kobiet na olimpiadach, mistrzostwach świata i Europy.
↑Marian Wierszycki (pod redakcją): 50 lat Polskiego Związku Brydża Sportowego. Warszawa: Polski Związek Brydża Sportowego, 00-019 Warszawa, ul. Złota 9/4, 2008. ISBN 978-83-927879-0-7. Brak numerów stron w książce s. 283
↑ abcdKto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 215. ISBN 83-223-2073-6.
