Medal Lotniczy
Medal Lotniczy – polskie odznaczenie wojskowe. Medal Lotniczy został ustanowiony dekretem Prezydenta RP na Uchodźstwie w Londynie w dniu 3 lipca 1945 roku[1]. Był nadawany wyłącznie żołnierzom Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie za czyny dokonane w II wojnie światowej. HistoriaMedal Lotniczy mógł być nadany:
Warunkiem nadania medalu za szczególnie sumienne pełnienie służby były:
Medal mógł być nadany czterokrotnie, przy czym liczył się okres służby od 1 września 1939 roku. Medal był nadawany przez Prezydenta RP na Uchodźstwie oraz upoważnionego przez niego Naczelnego Wodza – po wysłuchaniu opinii Dowódcy Sił Powietrznych. Przyznany został łącznie 4434 razy[2]. Medal ten nie został przyjęty do systemu odznaczeń PRL. Dopiero ustawą z dnia 16 października 1992 Medal Lotniczy uznano za odznaczenie o charakterze wojskowym w polskim systemie odznaczeń[3], jednocześnie uznając jego nadawanie za zakończone z dniem 23 grudnia 1992[4]. Medal Lotniczy noszono po Krzyżu Zasługi z Mieczami, był równorzędny z Medalem Wojska i Medalem Morskim[5]. Wygląd odznaczenia stał się inspiracją dla wyglądu Lotniczego Krzyża Zasługi i Lotniczego Krzyża Zasługi z Mieczami. Opis odznakiOdznaką Medalu Lotniczego jest okrągły medal o średnicy 36 mm wykonany z białego metalu. Na awersie znajduje się znak Sił Powietrznych – szachownica lotnicza, pola odpowiadające kolorowi czerwonemu (prawe górne i lewe dolne oraz odpowiednie obrzeża) są zakreskowane. Szachownica była otoczona wieńcem z liści wawrzynu. Na rewersie jest napis w trzech wierszach: POLSKA / SWEMU / OBROŃCY. Podobnie jak na awersie, napis był otoczony wieńcem z liści wawrzynu. Wstążka medalu o szerokości 37 mm była koloru jasnoniebieskiego z dwoma białymi paskami o szerokości 7 mm w odległości 2 mm od brzegu wstążki (inne dane: wstążka – 38 mm, paski 8 mm). Kolejne nadania medalu oznaczano przez nałożenie na wstążkę okucia wykonanego z białego metalu, ozdobionego splotem liści dębowych w postaci listewki o szerokości 5 mm.[6] OdznaczeniPrzypisy
Bibliografia
|