|
Medal Wdzięczności Francuskiej
Medal Wdzięczności Francuskiej (fr. Médaille de la Reconnaissance française) – francuskie państwowe odznaczenie. HistoriaOdznaczenie zostało ustanowione dekretem Prezydenta Francji z dnia 13 lipca 1917 roku[1] dla wyrażenia wdzięczności dla inicjatyw pojedynczych osób mających na celu pomoc dla rannych, chorych żołnierzy, rodzin zabitych w czasie działań bojowych żołnierzy, osób, które stały się inwalidami, sierotami w wyniku wojny. Odznaczenie mogło być nadawane zarówno za działania na terenie Francji, jak również w innych państwach polegających na pomocy żołnierzy francuskich. W myśl dekretu działania te powinny być dobrowolne i wymagać osobistego wysiłku i nie mogły wynikać z prawnych zobowiązań w stosunku do tych osób. Odznaczenie mogło być nadawane tylko osobom cywilnym nie związanym służbowo lub prawnie z wojskiem. W późniejszym okresie medal był także nadawany wojskowym, jeżeli ich działania na rzecz ofiar wojny nie wynikały z ich obowiązków służbowych. Dekret w art. 4 ustalił także tymczasową wersję odznaczenia. Odznaczenie miało trzy klasy: złotą, srebrną i brązową. Dekret z dnia 5 października 1917[1] uzupełnił wcześniejszy dekret, ustalając że wzór odznaki odznaczenia zostanie ustalony w wyniku konkursu zarządzonego przez Ministerstwo Edukacji i Sztuki. Ustalił także wzór baretek poszczególnych klas. Ponadto ustalał, że odznaczenie będzie nadawał: Minister Sprawiedliwości – obywatelom francuskim zamieszkałym we Francji lub w jej koloniach i Minister Spraw Zagranicznych – obywatelom francuskim zamieszkałym za granicą i cudzoziemcom. Kolejnym dekretem z dnia 2 grudnia 1917 roku[1] uściślono zasady jego nadawania, określając że działania określone we wcześniejszym dekrecie powinny trwać co najmniej przez okres 1 roku, a art. 2 zezwalał na odznaczenie nim także zbiorowości o ile spełniały warunki dla osób indywidualnych. 17 grudnia 1917 roku powołano specjalną komisję dla nadawania tego odznaczenia w Ministerstwie Sprawiedliwości. Dekretem z 17 listopada 1923 roku[1] po raz kolejny rozszerzono zakres osób, mogących otrzymać to odznaczenie poprzez włączenie mieszkańców Alzacji i Lotaryngii i to zarówno z terenów należących do Francji jak również do Niemiec. Dekret z 29 listopada 1926 roku[1] po raz kolejny rozszerzył listę osób, które mogły otrzymać odznaczenie dołączając do niej także osoby, które za swoje działania na rzecz ofiar wojny były aresztowane przez okupanta lub przez niego deportowane; mógł być nadawany także pośmiertnie. Dekret ten określał też, że nadawanie jego powinno zakończyć się w ciągu dwóch lat od daty wejścia w życie tego dekretu, tj. 29 listopada 1928 roku. Okres ten został jednak przedłużony do 29 listopada 1929 roku dekretem z dnia 8 grudnia 1928 roku[1]. Po tym okresie nadal jednak nadawano ten medal, ale tylko mieszkańcom Alzacji i Lotaryngii, aż do wybuchu II wojny światowej. Podczas II wojny światowej, rząd Vichy, na mocy dekretu z dnia 11 sierpnia 1941, przejął i przywrócił nadawanie odznaczenia, zachowując wszystkie przepisy z dekretu z 13 lipca 1917 roku[1]. W 1945 roku, dekretem z dnia 14 września[1] Tymczasowy Rząd Republiki Francuskiej, uchylił dekret rządu Vichy w sprawie tego odznaczenia i jednocześnie wznowił jego nadawanie. Dekret ten określił ogólne zasady jego nadawania, określając że nadawany był wszystkim osobom, które udzielały pomocy ofiarom wojny. W 1959 roku zgodnie z dekretem z dnia 6 listopada 1958 roku[1] zakończono nadawania tego odznaczenia. Zasady nadawaniaOdznaczenie było przyznawane w latach 1917–1945:
Odznaczenia były nadawane w latach 1945–1959:
Odznaczenie było nadawane jednorazowo. Łącznie w latach 1917 – 1959 nadano odznaczenie ok. 15000 osobom oraz 15 miejscowościom (we Francji: Annemasse (1921), Thonon-les-Bains (1921), Évian-les-Bains (1921), Céret (1946), Cerbère (1947), Hochfelden (1947); w Szwajcarii: Szafuza (1919 ), Bazylea (1921), Genewa (1921), Lozanna (1921 ), Montreux (1953 ); w Belgii: Mons (1920), Tamines (1934); w Luksemburgu: Luksemburg (1921) i w Norwegii: Narwik (1954)). Opis odznakiOdznaczenie to posiada dwie wersje odznaki, Pierwsza ma charakter krążka. Posiada trzy klasy: brązową – wykonaną z brązu, srebrną wykonaną ze srebra i złotą – wykonana z pozłacanego srebra. Rysunek i wymiary poszczególnych wersji odznaczenia różnią się. Pierwsza wersja została określona w art. 4 dekretu z 13 lipca 1917 roku, została ona zaprojektowana przez Jules Desbois. Jest to krążek o średnicy 30 mm. Na awersie odznaczenia znajduje się rysunek kobiety podtrzymującej rannego żołnierza. Kobieta te symbolizuje Francję. Na rewersie medalu w środku znajduje się napis RECONNAISSANCE FRANCAISE (pol. Wdzięczność francuska) a obok gałązka palmowa. Druga wersja powstała na podstawie konkursu, który ogłosiło Ministerstwo Sztuki i Edukacji na podstawie art. 1 dekretu z dnia 5 października 1917 roku. Została ona zaprojektowana przez Maurice Delannoy. Jest to krążek o średnicy 32 mm. Na awersie odznaczenia znajduje się symbolizująca Francję kobieta w czapce frygijskiej trzymająca gałązkę palmy. Na rewersie wzdłuż krawędzi znajduje się napis RECONNAISSANCE FRANÇAISE, a w środku w wieńcu z kwiatów róży, tarcza z literami FR. Medal zawieszony był na wstążce orderowej o szer. 37 mm w kolorze białym, po bokach paski o szer. 6 mm w kolorach francuskiej flagi. OdznaczeniPrzypisyBibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||
