|
Miażdżyca
 Miażdżyca tętnic (łac. atheromatosis, atherosclerosis) (potoczna nazwa to „arterioskleroza”) – przewlekła choroba, polegająca na zmianach zwyrodnieniowo-wytwórczych w błonie wewnętrznej i środkowej tętnic, głównie w aorcie, tętnicach wieńcowych, mózgowych oraz tętnicach kończyn[1]. Czynniki ryzykaCzynniki ryzyka prowadzące do powstawania miażdżycy dzieli się na[2]:
PatogenezaHipoteza rozwoju miażdżycy traktuje ją jako przewlekłą odpowiedź ścian naczyń o charakterze zapalnym, zapoczątkowaną uszkodzeniem śródbłonka. Istotne są w niej następujące procesy[4]:
Naturalny rozwój choroby Miażdżyca polega na wysepkowatym gromadzeniu się w błonie wewnętrznej tętnic cholesterolu (i jego estrów) oraz innych lipidów. W pierwszym etapie komórki śródbłonka gromadzą nadmierne ilości cholesterolu i lipidów, które są przemieszczane pod błonę wewnętrzną tętnic (tzw. pasma tłuszczowo-lipidowe, ang. fatty streaks). Tego typu zmiany można obserwować już u dzieci. Podśródbłonkowe masy lipidowo-cholesterolowe powodują gromadzenie się makrofagów[1], limfocytów (głównie CD4+)[1], mastocytów[1], komórek B, komórek dendrytycznych[1], rozrost fibroblastów[1] i komórek mięśni gładkich warstwy środkowej tętnicy oraz drobnych naczyń krwionośnych odchodzących od naczyń odżywiających ścianę tętnicy (łac. vasa vasorum). Zakłada się, że komórki piankowate tworzące blaszki miażdżycowe nagromadziły lipidy, pochodzące od lipoprotein osocza krwi, drogą tzw. szlaku zmiataczowego, które uprzednio uszkodzone zostały przez reaktywne formy tlenu[6]. Kolejnym etapem jest wapnienie tych ognisk (tzw. wapnienie dystroficzne, łac. calcificatio dystrophica), prowadzące do miażdżycowego stwardnienia tętnic, oraz pojawienie się ubytków śródbłonka nad ogniskiem miażdżycowym. Ubytki śródbłonka są przyczyną miejscowego spadku stężenia prostacykliny – czynnika zapobiegającego gromadzeniu się płytek krwi. W wyniku tego procesu, w miejscach obnażonych z błony wewnętrznej dochodzi do owrzodzeń miażdżycowych (owrzodzeń kaszowatych), które stają się obszarami przyściennej agregacji płytek krwi i narastania zakrzepów (łac. thrombosis parietalis). Następstwa miejscoweProces miażdżycowy prowadzi do zmniejszenia światła tętnic i zmniejszenia ich elastyczności. Z niewiadomych przyczyn (niewykluczone, że z powodu braku dodatkowego nadkażenia bakteryjnego) u niektórych ludzi w miejscach ogniska cholesterolowe nie ulegają owrzodzeniu i wapnieniu, a narastająca płytka miażdżycowa jest zbudowana z tkanki włóknistej i licznych naczyń włosowatych. Ogniska te – zwane „żywymi płytkami” miażdżycowymi są pokryte żywym śródbłonkiem i rzadko stają się miejscem narastania zakrzepicy, ale dość często są miejscem powstania krwiaka, zamykając w ten sposób światło tętnicy. Z kolei płytki zwapniałe stanowią obszar narastania zakrzepu oraz mogą ulec pęknięciu, co także prowadzi do zamknięcia światła tętnicy. Lokalizacja zmian miażdżycowychMiażdżyca pojawia się prawie wyłącznie w tętnicach dużego układu krążenia, zwłaszcza w tych miejscach, gdzie istnieje wysokie ciśnienie krwi (aorta i tętnice bezpośrednio od niej odchodzące) oraz przepływ krwi nie jest laminarny (zwłaszcza w miejscach rozgałęzień tętnic). Zagadnienia nazewnicze Następstwa miażdżycyMiażdżyca tętnic mózgu powoduje niedokrwienie mózgu i zmiany psychiczne, ułatwia pęknięcia naczyń i udary (zwłaszcza przy współistniejącym nadciśnieniu). Miażdżyca tętnic wieńcowych jest jedną z przyczyn choroby wieńcowej, miażdżyca aorty może prowadzić do powstania tętniaka. Skleroza jako zespół objawów otępiennychJednym z następstw postępującej miażdżycy w obrębie tętnic doprowadzających krew do mózgu jest niedokrwienie tego narządu, co prowadzi do zespołu objawów nazywanych sklerozą. Objawy te mają charakter otępienny, obejmują między innymi pogorszenie funkcji poznawczych, zaburzenia pamięci (luki w pamięci), niestabilność emocjonalną, stany splątania czy przewlekłe zmęczenie. W bardziej zaawansowanych stadiach choroby pojawiają się zaburzenia mowy (afazja), trudności z poruszaniem (ataksja) oraz niezdolność do wykonywania prostych czynności, co znacznie ogranicza zdolność pacjenta do samodzielnego funkcjonowania. Poza tym może dojść do paraliżu, niedowładu jednej strony ciała bądź parkinsonizmu[7][8]. ZapobieganieW jej leczeniu duże znaczenie ma odpowiednia dieta, aktywny tryb życia, racjonalny wypoczynek. Występowanie w dawnych społecznościachW 2013 ogłoszono wyniki badań 137 ciał zmumifikowanych wskutek działań ludzi bądź w sposób naturalny. Pochodziły one z czterech antycznych społeczności: Egipcjan, mieszkańców dzisiejszego Peru, Indian Anasazi oraz Aleutów. Wyniki badań tomograficznych dostarczyły danych o częstości występowania tej choroby w warunkach dużo mniej zaawansowanej cywilizacji i u ludzi prowadzących bardzo różne tryby życia (od rolniczych do zbieracko-łowieckich). U 34% mumii zdiagnozowano miażdżycę pewną (zidentyfikowane zwapnienia tętnic) bądź miażdżycę prawdopodobną (zidentyfikowane zwapnienia w spodziewanej lokalizacji tętnic). Najrzadziej (25% z 51 mumii) występowała u Peruwiańczyków, najczęściej u Aleutów (60% spośród 5 mumii). Stwierdzono również statystycznie istotną, pozytywną korelację szacowanego wieku w chwili śmierci i występowania choroby: zmarli z miażdżycą byli średnio starsi w momencie śmierci od zmarłych bez miażdżycy[9][10]. Komentujący uczeni wskazywali, że odkrycie jest istotne w kontekście często wyrażanego poglądu, że miażdżyca jest konsekwencją współczesnego, niezdrowego trybu życia. Wskazuje ono na znaczenie innych czynników, które dawniej powodowały tę chorobę. Jednym z nich mogły być stany zapalne, na przykład wywołane ciągłym wdychaniem dymu albo chronicznymi infekcjami[9]. Najprawdopodobniej pierwszym nowożytnym opisem miażdżycy jest ten z dzieła Antonio Scarpiego – Sull’ Aneurisma, Riflessioni ed Osservazioni Anatomico-chirurgich. Badał on "twarde struktury" w tętnicach, dzięki czemu odrzucił teorię, że poszerzenie tętnicy jest przyczyną pękających tętniaków[1]. Klasyfikacja ICD10
Zobacz teżPrzypisy
|
||||||||||||||||||||||
