Personel latający 14-ej eskadry wywiadowczej na lotnisku w Żodzinie, na froncie Litewsko-Białoruskim. Ostatni na prawo pchor. obs. Michał Dzierzgowski.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. Po ukończeniu Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy (absolwent 9 klasy) został mianowany podporucznikiem i wcielony do IV dywizjonu lotniczego[4]. W sierpniu 1922 awansował do stopnia porucznika. W 1923 służył w stopniu porucznika (starszeństwo z dniem 1 marca 1921 i 2 lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych) w 1 pułku lotniczym[5]. Ukończył Szkołę Pilotów w Bydgoszczy[6] i Wyższą Szkołę Pilotów w Grudziądzu[2][7]. Po szkoleniach otrzymał przydział do 3 pułku lotniczego[2][8][9]. Od 1924 służył kolejno w 5 dywizjonie lotniczym, 15 eskadrze myśliwskiej i 33 eskadrze towarzyszącej. W roku 1925 ukończył kurs oficerów technicznych przy Centrali Badań Lotniczych w Warszawie. Od listopada 1926 jako oficer nadetatowy 3 p.lot. w Komendzie Portu Lotniczego w Dęblinie[2][10]. Następnie został przeniesiony do kadry oficerów lotnictwa i przydzielony do Głównej Wojskowej Stacji Meteorologicznej[2][11]. Z dniem 30 września 1931 roku został przeniesiony w stan spoczynku[2]. Ukończył studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, uzyskując stopień doktora[1]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był w grupie oficerów pozostających w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII[12].
W sierpniu 1939 zmobilizowany[7] do 3 pułku lotniczego. Objął funkcję adiutanta dywizjonu szkolnego Bazy Lotniczej nr 3 w Poznaniu[3]. 17 września 1939 w czasie kampanii wrześniowej, po agresji ZSRR na Polskę, dostał się do niewoli radzieckiej w Byczkowcach. Osadzono go w Szepetówce, a następnie w obozie jenieckim w Kozielsku[7]. Ostatnie wiadomości od Michała Dzierzgowskiego z Kozielska rodzina otrzymała pocztą wiosną 1940. Między 3 a 5 kwietnia 1940[7] przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa bez numeru, poz. 70 z 2 kwietnia 1940[13][1]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez funkcjonariuszy NKWD w lesie katyńskim i pogrzebany w bezimiennej mogile zbiorowej, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[14][15]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[16][17]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943[18] pod numerem 2116[19][1] – dosł. określony jako Dzierzgowski Michael[20], zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 15 maja 1943[7]. Przy jego szczątkach znaleziono: kartę członkowską, dyplom doktorski, list i fotografie[21]. Po ekshumacji z dołu śmierci spoczął w Bratniej Mogile IV. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 02116[22]. Na obu listach (AM i PCK) widnieje adnotacja, że posiadał również dyplom magistra filozofii[22][21][20]. Nazwisko Dierzgowskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 2116) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 133 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 138 z 1943. Krewni do 1956 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.
Życie prywatne
Żonaty z Anną z Niesiołowskich, miał syna Krzysztofa[1].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[29][30][31]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[32][33][34].
Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
↑Instytut Pamięci Narodowej -I.P.N.-KrakówInstytut Pamięci Narodowej -I.P.N.-, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” [dostęp 2024-12-31] [zarchiwizowane z adresu 2024-12-06].
↑Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Huber Kazimierz Kujawa, Księga Lotników Polskich. Poległych, zmarłych i zaginionych w latach 1939 – 1946. Wydanie II. Bez daty wydania. Rękopis w zbiorach autora.
Убиты в Катыни, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5
.svg){kind=small}
