|
Mieczysław Pęczkowski
  Mieczysław Pęczkowski ps. „Grzymała”[1] (ur. 13 lutego 1895 w Serocku[2], zm. 21 kwietnia 1962) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego. ŻyciorysMieczysław Pęczkowski urodził się 13 lutego 1895 w Serocku, pow. pułtuski, w rodzinie Eugeniusza[1]. Był starszym bratem Benedykta (1897–1920), pośmiertnie mianowanego kapitanem Wojska Polskiego i odznaczonego Orderem Virtuti Militari[3]. Uczęszczał do gimnazjum i szkoły handlowej w Łodzi i Pabianicach. Podczas I wojny światowej był zastępcą komendantów okręgu łódzkiego Polskiej Organizacji Wojskowej, Jerzego Neugebauera oraz Stanisława Steckiego-Skwarczyńskiego[4][5]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[6][7][8]. W 1923 był oficerem 74 pułku piechoty[9][10]. Jako oficer nadetatowy tej jednostki odbył Kurs Normalny 1923–1925 w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[11]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W 1928 jako oficer Sztabu Generalnego był w składzie osobowym II wiceministra spraw wojskowych[12]. Obowiązki służbowe łączył z funkcją redaktora naczelnego „Przeglądu Piechoty” (1928-1938). Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[13]. Z dniem 22 września 1930 został przydzielony na XIV trzymiesieczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu[14]. W marcu 1931 został przeniesiony do 22 pułku piechoty w Siedlcach na stanowisko dowódcy batalionu[15][16]. W maju 1931 przebywał w Rumunii, jako członek oficjalnej delegacji Wojska Polskiego[17]. W grudniu 1932 został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie na stanowisko szefa Wydziału Naukowego[18]. Na początku czerwca 1935 został wybrany członkiem zarządu Towarzystwa Wiedzy Wojskowej[19]. Od 1937 sprawował stanowisko szefa sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 44. lokatą w korpusie oficerów piechoty[20]. Funkcję szefa sztabu 2 DP Leg. pełnił podczas kampanii wrześniowej - do dnia 8 września 1939, kiedy to porzucił dywizję razem z dowódcą dywizji płk Dojanen-Surówką, pomocnikiem kwatermistrza i dowódcą łączności mjr. dypl. Stefanem Prokopem. Po zakończeniu wojny wrócił do kraju i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[1]. Zmarł 21 kwietnia 1962. Pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi. Ordery i odznaczenia
Publikacje
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||
