|
Miotacz ognia ROKS-3
ROKS-3 (ros. РОКС-3, od Ранцевый Огнемёт Клюева-Сергеева, Rancewyj Ogniomiot Klujewa-Siergiejewa) – radziecki plecakowy miotacz ognia. HistoriaW 1940 roku w ZSRR powstał prototyp nowego miotacza ognia oznaczonego jako ROKS-1. Próby nowego miotacza wykazały jednak dużą zawodność zastosowanego mechanizmu zapłonu (specjalny nabój zapalał pakuły, od których zapalała się mieszanka zapalająca)[1]. Efektem rozwoju ROKS-1, poprzez ROKS-2, stał się ROKS-3, który stał się standardowym typem plecakowego miotacza ognia Armii Czerwonej w czasie II wojny światowej[1]. W każdym pułku piechoty w początkowym okresie wojny powinien znajdować się pluton posiadający 20 miotaczy[1]. Od 1942 roku formowano także samodzielne kompanie miotaczy płomieni (183 żołnierzy, 120 miotaczy ROKS-3 w trzech plutonach), a od 1943 roku samodzielne bataliony miotaczy płomieni składające się z dwóch kompanii miotaczy i kompanii transportowej (390 ludzi, 240 miotaczy)[1]. Od 1944 roku miotacze ognia ROKS-3 znajdowały się na uzbrojeniu ludowego Wojska Polskiego[2]. Z powodzeniem były wykorzystywane przez żołnierzy 2 Pomorskiego batalionu miotaczy ognia w toku walk. W 1952 uruchomiono produkcję licencyjną. W sumie w Polsce w latach 1952–1955 wyprodukowano 3049 miotaczy ognia[3]. Plecakowe miotacze ognia ROKS-3 zostały zastąpione w latach pięćdziesiątych przez miotacze ognia LPO-50[4]. Opis technicznyGłównymi częściami miotacza ognia ROKS-3 były:
Mieszanina zapalająca składała się z ropy naftowej (50%), nafty (25%) i benzyny (25%), stosowano także olej napędowy lub benzynę zagęszczoną proszkiem o symbolu OP-2 (mieszanina soli glinowych kwasów naftalenowych)[5]. Naciśnięcie spustu powodowało otwarcie zaworu w prądownicy, przez który wydostawała się pod ciśnieniem sprężonego powietrza mieszanka zapalająca. Jednocześnie uderzenie iglicy w spłonkę naboju zapalającego powodowało zapłon mieszanki zapalającej[6]. Dane taktyczno-techniczne
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
