|
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2023
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2023 – dwudzieste pierwsze mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie sześciu turniejów w czterech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 9 czerwca – 9 lipca 2023 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi czterema istniał system awansów i spadków. W pierwszym turnieju mistrzowskim rozegranym w portugalskim regionie Algarve wygrali Irlandczycy w finale pokonując niespodziankę zawodów, Gruzinów[1][2][3]. W drugim natomiast zwyciężyli Hiszpanie, a trzecie miejsce wystarczyło Irlandczykom do triumfu w klasyfikacji generalnej[4]. Wyróżniającymi się zawodnikami w mistrzowskich turniejach byli Giorgi Jobava, Jordan Conroy, Manuel Marta, Pol Pla, Alexis Levron, Ben Ellermann, Jamie Adamson, Juan Ramos, Ali Dabo, Billy Dardis, Jakob Dipper, José Paiva dos Santos i Tom Emery[5][6]. Informacje ogólneMistrzostwa zostały rozegrane w formie sześciu turniejów – dwóch w GPS oraz czterech w niższych dywizjach[7][8]. Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu dwóch turniejów na przełomie czerwca i lipca – w Vila Real de Santo António i Hamburgu – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca:
Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – z awansem do półfinałów dla czołowej dwójki z każdej z grup bądź też z walką o poszczególne miejsca dla zespołów z tych samych pozycji. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty miały być ustalane kolejno na podstawie:
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniej edycji. Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie po dwie najsłabsze reprezentacje z trzech poziomów rozgrywek zostały relegowane do niższej klasy rozgrywkowej, a ich miejsce zajęły dwie czołowe drużyny Trophy i finaliści Conference. Wszystkie turnieje zostały rozegrane wraz z zawodami żeńskimi i były transmitowane w Internecie[8]. Sędziowie zawodów[9][10][11][12]. TurniejeAlgarve (9–11 czerwca)
Hamburg (7–9 lipca)
Klasyfikacja końcowa
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
