Mistrzostwa Ukrainy w piłce nożnej plażowej
Mistrzostwa Ukrainy w piłce nożnej plażowej (ukr. Чемпіонат України з пляжного футболу) – najwyższa w hierarchii klasa męskich ligowych rozgrywek w piłce nożnej plażowej na Ukrainie, będąca jednocześnie najwyższym szczeblem centralnym (I poziom ligowy), utworzona w 2003 roku i zarządzana przez Asocjację Piłki Nożnej Plażowej Ukrainy, a wcześniej przez Ukraiński Związek Piłki Nożnej (FFU). Zmagania w jej ramach toczą się cyklicznie (co sezon) i przeznaczone są dla 6 najlepszych krajowych klubów piłkarskich. Jej triumfator zostaje Mistrzem Ukrainy, zaś najsłabsze drużyny są relegowane do I ligi ukraińskiej. Najwyższa liga rozgrywek nazywa się Wyszcza Liha Ukrainy w piłce nożnej plażowej (ukr. Вища ліга України з пляжного футболу). HistoriaPierwsze organizowane rozgrywki w piłce nożnej plażowej miały miejsce w 2001 roku - na piaszczystych plażach Hydro Parku w Kijowie. W nich uczestniczyły zespoły amatorskie Kijowa. Następnego lata 2002 roku już wzięli udział ponad sto zespołów z miast Krzemieńczuk, Dniepropietrowsk, Charków, Odessa i Kijów. Rozgrywki otrzymały status ukraińskich amatorskich mistrzostw "Sławutycz-Ball" i były pierwszymi nieoficjalnymi mistrzostwami Ukrainy w piłce nożnej plażowej. Zwyciężyła drużyna Łotto Kijów, w barwach którego grali, m.in. król strzelców mistrzostw świata Oleg Salenko, byli reprezentanci Ukrainy Jurij Kałytwyncew i Serhij Szmatowałenko. Z założeniem Asocjacji Piłki Nożnej Plażowej Ukrainy (skrót - APFU) pod patronatem Federacji Piłki Nożnej Ukrainy rozgrywki uzyskały oficjalny status w 2003 roku, w których zostały już objęte 116 zespołów z Kijowa, Sewastopola, Charkowa, Odessy, Charkowa i Krzemieńczuka. Turniej finałowy z udziałem 8 zespołów odbył się w Sewastopolu, tytuł oficjalnego mistrza Ukrainy zdobył Majndszer Kijów. Skład ligi w sezonie 2019Mistrzowie i pozostali medaliściStatystykaTabela medalowaMistrzostwo Ukrainy zostało do tej pory zdobyte przez 9 różnych klubów. Stan na 31 grudnia 2019. Uwaga: łącznie z nieoficjalnymi mistrzostwami 2002.
Zobacz teżPrzypisy
Bibliografia |