|
Mistrzostwa świata w szybownictwieMistrzostwa świata w szybownictwie rozegrane zostały po raz pierwszy w 1937 w Wasserkuppe, Niemcy. Organizacją mistrzostw zajmuje się Międzynarodowa Federacja Lotnicza (FAI). Ponieważ szybownictwo nie jest obecnie sportem olimpijskim, mistrzostwa świata FAI są najwyższym szczeblem współzawodnictwa w tym sporcie. Szybownictwo było sportem demonstracyjnym w czasie letnich Igrzysk Olimpijskich w 1936 r. (przelot nad Alpami Hermana Schreibera). W planowanych na 1940 rok Igrzyskach w Helsinkach szybownictwo miało być jedną z konkurencji[a], po wojnie już nie wrócono do tego planu[b]. Mistrzostwa obecnie odbywają się (w większości kategorii) co dwa lata. Ponieważ liczba klas wzrosła, nie jest już praktycznie możliwe rozgrywanie mistrzostw we wszystkich klasach w jednym miejscu i czasie. Obecnie (2012) rozgrywane są mistrzostwa świata:
Zawody (międzynarodowe) w akrobacji szybowcowej organizowane są przez Komisję Akrobatyczną FAI („Commission Internationale de Voltige Aerienne” – CIVA), ta sama komisja organizuje też zawody w akrobacji samolotów silnikowych[1]. Pozostałe (międzynarodowe) zawody organizowane są przez Komisję Szybowcową FAI („International Gliding Commission” – IGC)[2]. Ponieważ najlepsze warunki do lotów występują latem, w przypadku organizacji zawodów na Półkuli Południowej z reguły termin zawodów przesuwa się o około 6 miesięcy. Inaczej niż w większości sportów, kobiety mogą (i to robią) startować w tych samych konkurencjach co mężczyźni, konkurując z nimi na tych samych zasadach. Organizowane są jednak w niektórych konkurencjach (dodatkowo, osobno i niezależnie) mistrzostwa świata kobiet dla lepszej popularyzacji sportu. Zawody w różnych klasach mają charakter „czystego” współzawodnictwa pilotów (klasa światowa, ujednolicony sprzęt) lub – w różnych proporcjach – mieszanki współzawodnictwa pilotów i maszyn (np. w klasie otwartej). W klasie światowej wszyscy współzawodnicy startują na monotypie PW-5, z jednakową (wyrównywanie różnic wag pilotów balastem) masą. W klasie np. otwartej zachodzi dodatkowo porównywanie w praktyce najnowszych, bardzo drogich i egzotycznych (nieraz wyprodukowane jedynie pojedyncze egzemplarze, dostosowane na etapie projektowania do indywidualnych potrzeb pilotów[3]) szybowców. W chwili obecnej (2012) w klasie otwartej z punktu widzenia techniki jesteśmy np. świadkami zakwestionowania długoletniego trendu dążenia do maksymalnej rozpiętości skrzydeł (dochodzącej poprzednio do 30 m, co obecnie wydaje się stanowić granicę możliwości technicznych dla tej klasy) – w mistrzostwach w 2012 bardzo dobre wyniki osiągnęli piloci[4] używający najnowszych południowoafrykańskich szybowców JS-1 o rozpiętości „tylko” 21 m. Technika budowy szybowców na potrzeby zawodów stanowi aktualny szczyt osiągnięć w praktycznych konstrukcjach lotniczych mających na celu maksymalną ekonomię lotu – najnowsze konstrukcję samolotów pasażerskich (np. Boeing Dreamliner) używają rozwiązań używanych wcześniej rutynowo w wyczynowych konstrukcjach szybowcowych (jest to prawdopodobnie podobne do użycia rozwiązań powszechnych w konstrukcjach samochodów wyścigowych do „codziennej” motoryzacji). Do ciekawostek należy zaliczyć fakt, że w mistrzostwach świata w akrobacji szybowcowej w 2012[5] wszyscy piloci używali szybowców polskiej produkcji. HistoriaZwycięzcy, bez klasyfikacji kobiet, juniorów, Grand Prix i klasy 13,5 mZestawienie sumaryczne zwycięzców w historii Mistrzostw
(W powyższych zestawieniach nie wzięto pod uwagę mistrzostw w akrobacji szybowcowej.)
Zobacz teżUwagiPrzypisy
Linki zewnętrzne
|
