Niżnia Kieżmarska Przełęcz

Niżnia Kieżmarska Przełęcz

Niżnia Kieżmarska Przełęcz widoczna między Kieżmarską Kopą a Małym Kieżmarskim Szczytem
Państwo	Słowacja
Pasmo	Tatry, Karpaty
Sąsiednie szczyty	Mały Kieżmarski Szczyt, Kieżmarska Kopa
Położenie na mapie Tatr Niżnia Kieżmarska Przełęcz
Położenie na mapie Karpat Niżnia Kieżmarska Przełęcz
49°12′06″N 20°13′31″E/49,201667 20,225278

Niżnia Kieżmarska Przełęcz^[1], w części literatury tatrzańskiej Niżnia Kiezmarska Przełęcz^[2] (słow. Nižná Kežmarská štrbina, niem. Untere Kesmarker Scharte, węg. Alsó Késmárki csorba) – najwybitniejsza z przełęczy znajdujących się w północno-wschodniej grani Małego Kieżmarskiego Szczytu opadającej w kierunku Rakuskiej Przełęczy – fragmencie długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika w słowackiej części Tatr Wysokich. Siodło Niżniej Kieżmarskiej Przełęczy oddziela kopułę szczytową Małego Kieżmarskiego Szczytu od Kieżmarskiej Kopy i znajduje się tuż poniżej tego ostatniego wzniesienia^[2].

Na północny zachód opada z Niżniej Kieżmarskiej Przełęczy stromy, płytki żleb nazywany Kieżmarską Drabiną, uchodzący do Złotego Kotła pomiędzy północną ścianą Kieżmarskiej Kopy a właściwą północną ścianą Małego Kieżmarskiego Szczytu. Zbocza południowo-wschodnie opadają z przełęczy do Świstówki Huncowskiej – górnego piętra Doliny Huncowskiej^[2].

Na przełęcz tę nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na nią od Rakuskiej Przełęczy trawersem po stronie Doliny Huncowskiej. Łatwe są też trasy od Złotych Wrótek i z Doliny Huncowskiej, natomiast wejście ze Złotego Kotła – Kieżmarską Drabiną lub jej obejściem – jest dość trudne (II w skali UIAA)^[2].

Pierwsze zarejestrowane wejścia turystyczne:

• Tadeusz Hickiewicz, Antoni Jakubski i tragarz Stanisław Stopka, 26 sierpnia 1905 r. – letnie (wchodzono już wcześniej),
• Günter Oskar Dyhrenfurth i Alfred Martin, 8 marca 1906 r. – zimowe^[2].