Osiedle składa się z części miasta Bolinko (niem. Grünhof) oraz południowej części Niebuszewa. Na terenie Bolinka znajduje się spółdzielcze osiedle Piastowskie.
W latach 1955–1976 część obszaru dzisiejszego Niebuszewa-Bolinka zajmowało osiedle Niebuszewo I[2][3][4].
Położenie
Graniczy z osiedlami: Niebuszewo (od północy), Drzetowo-Grabowo (od wschodu), Śródmieście-Północ (od południa), Łękno (od południowego zachodu) i Arkońskie-Niemierzyn (od północnego zachodu). Granice osiedla stanowią w przybliżeniu: ul. Pawła VI, linia kolejowa nr 406, ul. Emilii Sczanieckiej, ul. Emilii Plater, ul. Stanisława Staszica, rondo Giedroycia, północno-wschodnie ogrodzenie 109. Szpitala Wojskowego, ul. Juliusza Słowackiego.
Historia
W połowie XIX wieku na skutek rozwoju przemysłu w Szczecinie zaczęto zabudowywać leżący wówczas poza granicami miasta rejon dzisiejszych ulic Wyzwolenia, Krasińskiego i Janosika, należący dziś do osiedla Niebuszewo-Bolinko[5]. Nowemu osiedlu nadano nazwę Grünhof (pol. Zielony Dwór). Brak organu administracyjnego doprowadził do upadku osiedla, które w 1859 roku włączono w granice miasta[6]. Po tym wydarzeniu osiedle zaczęło się rozwijać – wybudowano fabrykę maszyn do szycia i rowerów Stoewer, fabrykę asfaltu i papy, fabrykę waty, browary, gazownię miejską przy ul. Boguchwały[7]. W latach 1926–1936 w północnej części osiedla powstał zespół kilkupiętrowych, modernistycznych budynków mieszkalnych dla średniozamożnych rodzin[7][8]. W 1927 r. powstała jednotorowa uliczna pętla tramwajowa nieopodal wzniesionego w tym samym roku dworca kolejowego[9]. Znaczna część osiedla została zrujnowana w okresie II wojny światowej[7].
W 1945 na skutek niejasnej sytuacji administracyjnej Szczecina, niemieckie rodziny zaczęły z powrotem zasiedlać opustoszałe budynki osiedla. Zorganizowano własną administrację i wybrano burmistrza[8]. Po przekazaniu Szczecina administracji polskiej rozpoczęto wysiedlanie ludności niemieckiej. W jej miejsce od 1946 napływała ludność żydowska[8], której większość wyjechała ze Szczecina do 1958 roku[5].
Obszary zniszczone w czasie II wojny światowej zostały po wojnie zabudowane blokami oraz wieżowcami z wielkiej płyty – jednym z takich osiedli jest Osiedle Piastowskie wznoszące się przy ul. Ofiar Oświęcimia oraz przyległych ulicach[8]. Najwięcej przedwojennej zabudowy ocalało w północno-zachodniej części osiedla. W części południowej i wschodniej zachowało się mniej zabudowy przedwojennej, są to w większości kamienice. W 2001 roku miała miejsce przebudowa skrzyżowania ulic Staszica, Piotra Skargi, Wyzwolenia, Kołłątaja – miejsce styku ulic przebudowano na rondo, które nazwano imieniem Jerzego Giedroycia[10].
Część centralna osiedla zabudowana jest kamienicami i blokami. W obrębie ulic: Krasińskiego, Niemcewicza, Długosza, Świętej Barbary, Kołłątaja, Naruszewicza, Ejsmonda, Reja, Heleny, Rodziewiczówny, Orzeszkowej, Asnyka, Karpińskiego, Kadłubka, Boguchwały wznoszą się modernistyczne bloki mieszkalne z lat 20. i 30. XX wieku.
Część wschodnią osiedla tworzy powojenne osiedle Piastowskie. Osiedle zlokalizowane jest w rejonie ulic: Ofiar Oświęcimia, Kazimierza Królewicza, Rynkowej, Świętego Marcina, Dembowskiego, Cegielskiego oraz Cyryla i Metodego[11].
Na terenie osiedla znajdują się m.in. następujące obiekty zabytkowe[12]:
Muzeum Techniki i Komunikacji, ul. Niemierzyńska 18a[24];
Miejska Biblioteka Publiczna – filia nr 4, ul. Księcia Barnima II Wielkiego 25[25];
Miejska Biblioteka Publiczna – filia nr 12, ul. Świętego Marcina 1[25].
Transport publiczny
Przez obszar Niebuszewa-Bolinka przebiegają cztery linie tramwajowe: 2, 3, 10 oraz 12. Tramwaje linii 2 oraz 12 kończą swój bieg na jednotorowej ulicznej pętli tramwajowej „Dworzec Niebuszewo”. Oprócz tego przez teren osiedla przebiegają linie autobusowe, z których część rozpoczyna swój bieg na pętli Kołłątaja, zlokalizowanej przy rondzie Giedroycia.
Liczba ludności osiedla Niebuszewo-Bolinko od 2008 r.
Źródło: Portal systemu informacji przestrzennej miasta Szczecin[1]
Wykaz ulic i placów
Istniejące ulice i place
Wykaz istniejących ulic i placów położonych na obszarze szczecińskiego osiedla Łękno. Nazwy niemieckie zaczerpnięto z planu miasta Szczecina z 1937 r.[28]
Obszar nieistniejącej ul. Świętego Jana KantegoPółnocny fragment dawnej ul. Łęczyckiej
Nieistniejące obecnie ulice położone były w południowo-wschodniej części osiedla.
Gołębia (Taubenstraße) – współcześnie alejka na skwerze Jacka Nieżychowskiego i chodnik od ulicy Świętej Barbary do Hali Piastowskiej[29].
Świętego Jana Kantego (Auguststraße) – współcześnie na jej miejscu stoi wieżowiec nr 16 przy ul. Ofiar Oświęcimia.
Krynicka (Rosenstraße) – współcześnie chodnik między blokami przy ul. Ofiar Oświęcimia 16 i 18.
Mała (Kurzestraße) – boczna do ulicy Świętego Łukasza[28]; współcześnie na jej miejscu znajduje się niezagospodarowany plac.
Radłowa (Oststraße) – współcześnie chodnik przed wejściem do Szkoły Podstawowej nr 11 przy ul. Emilii Plater.
Skośna (Linksstraße) – współcześnie teren boiska przy Internacie Zespołu Szkół Elektryczno-Elektronicznych przy ul. Księcia Racibora 60-61.
Ślepa (Robertstraße) – łączyła ul. Cyryla i Metodego z ul. Krynicką[28]. Współcześnie na jej miejscu blok przy ul. Cyryla i Metodego 11-17.
Łęczycka (Scholwinerstraße) – łączyła ul. Boguchwały z ul. Kadłubka[28]. Współcześnie część północna zdegradowana do roli dojazdu na podwórze bloku przy ul. Boguchwały 25-26, a południowa to dojazd na parking przychodni lekarskiej przy ul. Kadłubka.
Nordstraße – łączyła ul. Księżnej Salomei z nieistniejącym odcinkiem ulicy 1 Maja[28]. Współcześnie północna część ulicy to droga gruntowa między ul. Emilii Plater a ul. Kazimierza Królewicza, a południowa, od ul. Emilii Plater do ul. Księżnej Salomei, to część ul. Majora Władysława Raginisa.
Samorząd mieszkańców
Rada Osiedla Niebuszewo-Bolinko liczy 21 członków[30]. W wyborach do rad osiedli 20 maja 2007 roku udział wzięło 389 głosujących, co stanowiło frekwencję na poziomie 1,97%[31]. W wyborach do rady osiedla 13 kwietnia 2003 udział wzięło 417 głosujących, co stanowiło frekwencję 2,07%[32].
Samorząd osiedla Niebuszewo-Bolinko został ustanowiony w 1990 roku[33].
Zdjęcia
Budowa osiedla mieszkaniowego na Niebuszewie-Bolinku, 1993 r.
Rondo im. Jerzego Giedroycia
Bolinko – Osiedle Piastowskie
Różnorodna zabudowa osiedla przy ul. Cyryla i Metodego
↑Uchwała nr 670 Prezydium Rządu z dnia 7 października 1954 r. w sprawie podziału na dzielnice miasta Szczecina (M.P. z 1954 r. nr 111, poz. 1551).
↑Uchwała nr 211 Rady Ministrów z dnia 14 października 1976 r. w sprawie utraty mocy obowiązującej niektórych aktów prawnych ogłoszonych w Monitorze Polskim (M.P. z 1976 r. nr 40, poz. 179).
.jpg)
.jpg)
