|
Nurmagomied Szanawazow
Nurmagomied Magomiedsandowicz Szanawazow (ros. Нурмагомед Магомедсандович Шанавазов; ur. 19 lutego 1965 w Gubdenie) − radziecki bokser narodowości dargijskiej[1]. Mistrz Europy, medalista mistrzostw świata oraz igrzysk olimpijskich w wadze półciężkiej. Kariera sportowaBoks amatorskiW 1983 roku został mistrzem ZSRR juniorów w wadze średniej (75 kg). Jeszcze w tym samym roku przeszedł do wagi półciężkiej (81 kg) i zaczął startować wśród seniorów. W lutym 1985 roku wziął udział w turnieju w Leningradzie, mającym wyselekcjonować skład radzieckiej kadry na majowe mistrzostwa Europy w Budapeszcie. Okazał się najlepszy w swojej kategorii wagowej i tym samym wywalczył miejsce w reprezentacji. W stolicy Węgier pokonał kolejno Stanisława Łakomca, Petre Bornescu, Pero Tadicia oraz Markusa Botta, zdobywając czempionat kontynentu[2]. W następnym roku tryumfował również podczas Igrzysk Dobrej Woli w Moskwie. Z mistrzostw świata w Reno powrócił jednak bez medalu, gdyż został wyeliminowany w ćwierćfinale przez mistrza USA, Lorena Rossa. Po turnieju okazało się, że Amerykanin walczył pod wpływem środków dopingujących, za co został zdyskwalifikowany[3]. Mimo że Szanawazow nigdy nie zdobył mistrzostwa kraju (w 1987 i 1988 był wicemistrzem), to on został powołany w 1988 roku do reprezentacji ZSRR na igrzyska olimpijskie w Seulu. Wywalczył tam srebrny medal, stoczywszy w turnieju wagi półciężkiej następujące pojedynki[4]:
W 1989 roku w Moskwie po raz drugi wystąpił na mistrzostwach świata. Dotarł do półfinału, w którym przegrał z utytułowanym Henrym Maske. Niecałe dwa miesiące później obaj bokserzy zmierzyli się ponownie w finale międzynarodowego turnieju w Manili − również tym razem lepszy był Niemiec. Była to ostatnia walka Szanawazowa w amatorskiej karierze. Boks zawodowyWraz z nastaniem pieriestrojki radzieccy pięściarze otrzymali możliwość przechodzenia na zawodowstwo. Skorzystał z tego Szanawazow, który z początkiem 1990 roku rozpoczął profesjonalną karierę. W swoim debiucie, w kwietniu 1990 roku we Francji przegrał przez decyzję z innym olimpijczykiem z Seulu, Kongijczykiem Rundem Kaniką. Nie odniósł sukcesu również w swoich dwóch kolejnych walkach, w których został znokautowany przez Siergieja Koboziewa. W związku z tym postanowił zakończyć bokserską karierę. Po zakończeniu sportowej karieryZostał trenerem boksu w Sportowej Szkole Rezerwy Olimpijskiej im. B. Ibragimowa w Machaczkale. Jest także aktywny politycznie. W marcu 2011 roku z listy partii Patrioci Rosji został wybrany na deputowanego V kadencji Zgromadzenia Narodowego Republiki Dagestanu. Zasiada w komisji ochrony zdrowia i polityki socjalnej[5]. Jest również członkiem Izby Społecznej Republiki Dagestanu. Przypisy
Linki zewnętrzne
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
