Obiata

Obiata – termin oznaczający ofiarę składaną bogom lub siłom nadnaturalnym.

W rytuałach wedyjskich, opisywanych w Rygwedzie, stosowano obiatę jako wlewaną lub wrzucaną do ognia. Ogień pojmowano jako widzialny przejaw ust boskich istot, do których rytuał kierowano^[1].

Słowianie zachodni składali ją także, by uczcić zmarłych. Analogicznym pojęciem, występującym wśród Słowian wschodnich i południowych była żertwa. Wśród Słowian połabskich funkcjonowało z kolei określenie „trzeba”, który podobnie jak słowo „obiata” oznaczał „coś należnego, obiecanego, ślubowanego”^[2].

Po chrystianizacji obiata przetrwała w zachodniosłowiańskim folklorze jako tzw. „boży obiad”^[2], w trakcie którego bogaci obywatele chcąc wyjednać sobie łaskę Bożą urządzali wystawne uczty dla biedaków^[3].

• oblaty