|
Oblężenie Barbastro
Oblężenie Barbastro, znane w historiografii także jako Wojna o Barbastro – jeden z epizodów hiszpańskiej rekonkwisty. W wyprawie, cieszącej się oficjalnym błogosławieństwem papieża Aleksandra II, wzięli udział rycerze z wielu krajów chrześcijańskiej Europy. Ekspedycja miała na celu wspomóc iberyjskich chrześcijan w ich walce z Maurami o miasto Barbastro, leżące w północno-wschodniej części współczesnej Hiszpanii. Walki z 1063 roku zakończyły się wprawdzie zdecydowaną klęską muzułmanów, ale już w 1065 roku udało im się odzyskać utraconą twierdzę. Z punktu widzenia strategicznego wyprawa nie zmieniła zbytnio układu sił na półwyspie Iberyjskim, ale wydarzenie to, zdaniem wielu historyków, jest interesujące jako zapowiadające krucjaty. WyprawaPapież Aleksander II nawoływał do wzięcia udziału w wojnie toczonej z muzułmanami na półwyspie Iberyjskim, głosząc iż pomoc, także militarna, współwyznawcom jest "chrześcijańskim obowiązkiem" europejskiego rycerstwa[1]. Nawoływania te spotkały się z silnym odzewem zwłaszcza we Francji, w Burgundii i Langwedocji. Entuzjastą wyprawy był Hugon z Cluny, opat słynnego opactwa w Cluny, który cieszył się dużym autorytetem wśród rycerstwa francuskiego i burgundzkiego. W wyprawie, według słów kronikarza Amatusa z Monte Cassino, wzięło udział "całe mnóstwo rycerzy i wielkich panów z Francji i Burgundii[2]. Do tych sił dołączył jeszcze kontyngent z Państwa Kościelnego, złożony głównie z italskich Normanów z Williamem z Montreuil na czele. Wyprawa ruszyła w 1063 roku, ale Pireneje przekroczyła na początku 1064 roku. Na półwyspie Iberyjskim, "krzyżowcy" połączyli się z siłami księstwa Katalonii i królestwa Aragonii. Dowódcami wyprawy byli: król Aragonii Sancho Ramirez i książę Akwitanii Wilhelm VIII. Silna armia chrześcijańska pomaszerowała na południe, przechodząc przez Graus, w kierunku Barbastro, znajdującego się pod kontrolą emira Lleidy[1]. Miasto, które nie otrzymało posiłków na czas, nie stawiało zbyt długo oporu i szybko padło. Zdobywcy nie okazali litości mieszkańcom, Barbastro zostało złupione a wielu jego mieszkańców zginęło w czasie szturmu[3] NastępstwaPo zwycięstwie większość rycerzy zachodnioeuropejskich powróciło wraz z bogatymi łupami w rodzime strony a Barbastro przypadło Armengolowi III z Urgell. Jednakże już rok później muzułmanie odzyskali miasto masakrując przy tym słaby garnizon[1]. Zdobycie Barbastro nie zmieniło zbytnio układu sił na półwyspie Iberyjskim. Miało jednak duże znaczenie dla dziejów całej Europy Zachodniej. Już wówczas można bowiem zaobserwować kształtujący się wzorzec rycerza- wojownika za wiarę i sakralizację wojny, jako narzędzia rozprzestrzeniania chrześcijaństwa. Opowieści o przygodach i bogactwa, które przywieźli ze sobą w rodzime strony uczestnicy wyprawy były jednym z czynników który rozpropagował ideę walki zbrojnej za wiarę wśród rycerstwa francuskiego. Być może wydarzenie to było jednym z powodów dla którego późniejsze o 30 lat wezwanie do wzięcia udziału w wyprawie krzyżowej spotkało się z tak szerokim odzewem ze strony francuskiego rycerstwa, zwłaszcza z południa. Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
