Obrona powietrzna

Obrona powietrzna – część systemu obronnego państwa ukierunkowana na zapewnienie jego bezpieczeństwa w wymiarze powietrznym^[1]. To działania bojowe i różnorodne przedsięwzięcia podejmowane przez państwo w celu odparcia napadu powietrznego nieprzyjaciela, załamania jego operacji powietrzno-kosmicznych, niedopuszczenia do zniszczenia najbardziej istotnych dla funkcjonowania państwa obiektów i ośrodków administracyjno–gospodarczych, osłony ludności i wojsk^[2].

W ujęciu narodowym (polskim) obrona powietrzna zapewnia bezpieczeństwo powietrzne państwa poprzez niwelowanie zagrożeń niesionych z przestrzeni powietrznej do poziomu zapewniającego funkcjonowanie niepodległego państwa – w tym jego sił zbrojnych^[3].

Według poglądów NATO jest to całokształt przedsięwzięć mających na celu skuteczną obronę ważnych obiektów polityczno-przemysłowych i militarnych, infrastruktury obronnej i wojsk przed rozpoznaniem i uderzeniami lotnictwa, bezpilotowych środków napadu powietrznego oraz rakiet balistycznych. Zakres przypisywany obronie powietrznej w krajach członkowskich jest różny: od bardzo wąskiego, według którego OP to tylko zwalczanie samolotów przeciwnika w powietrzu przez naziemne środki walki, do najszerszego obejmującego walkę ze wszystkimi środkami napadu powietrznego na lądzie i w przestrzeni powietrzno-kosmicznej przez wszystkie środki, które tę walkę mogą prowadzić^[1].

Obrona powietrzna dzieli się na^[a]:

• obronę powietrzną kraju,
• obronę przeciwlotniczą wojsk.

Obrona powietrzna obejmuje^[2]:

• obronę przeciwlotniczą,
• obronę przeciwrakietową,
• obronę przeciwkosmiczną.

• Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014. ISBN 978-83-11-13382-2.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.