Karierę zawodową rozpoczął 1 marca 1996. W latach 1996–2001 stoczył ponad 20 walk, z których przegrał 8.
Po wygraniu kolejnych 9 walk w latach 2002-2004 dostał możliwość walki o tytuł mistrza świata. 18 września 2004 doszło do spotkania z rodakiem Juanem Manuelem Márquezem, którego stawką były tytuły Super mistrza WBA i mistrza IBF w wadze piórkowej. Przegrał je jednogłośnie na punkty.
6 listopada 2006 stanął w Las Vegas do pojedynku z Roberto Guerrero o pas mistrza świata wagi piórkowej organizacji IBF. Walkę wygrał jednogłośnie na punkty, jednak badania antydopingowe dały dodatni wynik na zawartość sterydów. Został zdyskwalifikowany a walka uznana za nieodbytą. Guerrero pozostał mistrzem świata. Sprawa była dość kontrowersyjna, jako że powtórzone badania nie potwierdziły obecności sterydów we krwi Salido[1].
Kolejną próbę zdobycia tytułu podjął 23 października 2008. Wcześniej w eliminacjach pokonał przez techniczny nokaut w szóstej rundzie Hektora Julio Avila z Dominikany. Pojedynek z Cristóbalem Cruzem przegrał niejednogłośną decyzją sędziów. Po dwóch latach ponownie zmierzył się z Cruzem. Tym razem 15 maja 2010 w Ciudad Obregón, rodzinnej miejscowości, wygrał niejednogłośnie na punkty zostając mistrzem świata wagi piórkowej organizacji IBF[2].
11 września 2010 stanął do walki z Kubańczykiem Yuriorkisem Gamboą mistrzem świata w wadze piórkowej organizacji WBA. Zwycięzca miał zostać zunifikowanym mistrzem organizacji WBA i IBF. W przeddzień pojedynku w trakcie ważenia Salido miał przekroczony dopuszczalny limit wagowy i pozbawiono go tytułu. Walkę wygrał jednogłośnie Gamboa i został mistrzem obydwu organizacji[3].
16 kwietnia 2011 stoczył w Bayamón (Portoryko) pojedynek o tytuł mistrza świata wagi piórkowej organizacji WBO z Juanem Manuelem Lópezem z Portoryko. Salido sprawił dużą niespodziankę wygrywając bez problemów przez techniczny nokaut w ósmej rundzie, w piątej mając rywala na deskach[4]. Do pierwszej obrony tytułu doszło 23 lipca. Pokonał Japończyka Kenichi Yamaguchi przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie mając do tego czasu wyraźną przewagę i przeciwnika na deskach w trzeciej rundzie[5]. 17 października ponownie obronił tytuł zwyciężając przez techniczny nokaut w ósmej rundzie Filipińczyka Wenga Hayę będąc sam liczony w trzeciej i czwartej rundzie[6].
10 marca 2012 w San Juan doszło do rewanżowego pojedynku z Juanem Manuelem Lópezem. Po znakomitym pojedynku zwyciężył ponownie i obronił pas mistrzowski. Był liczony w rundzie piątej ale w dziesiątej posłał przeciwnika na deski wygrywając przez techniczny nokaut[7]. W kolejnej obronie tytułu zmierzył się 19 stycznia 2013 w Nowym Jorku z niepokonanym Amerykaninem Miguelem Angelem Garcią. Był liczony w rundzie pierwszej (dwukrotnie), trzeciej i czwartej. W ósmej rundzie walka została przerwana po przypadkowym zderzeniu głowami, które spowodowało złamanie nosa Garcii. Wszyscy sędziowie wypunktowali zdecydowane zwycięstwo Garcii, Salido stracił tytuł mistrza świata[8].
1 marca 2014 w San Antonio w Teksasie Salido wygrywa z broniącym tytuł UkraińcemWasylem Łomaczenko niejednogłośnie na punkty (116:112, 115:113 i 113:115). Salido stracił pas Mistrza Świata WBO poprzez przekroczenie limitu na wadze. Pas został zwakowany i jedynie Ukrainiec ma prawo do walki o niego.
11 kwietnia 2015 w San Juan w Portoryko przegrał jednogłośnie na punkty 111:114, 110:115 i 109:116 z reprezentantem gospodarzy Románem Martínezem (29-2-2, 17 KO), tracąc tytuł mistrza świata federacji WBO kategorii super piórkowej[9].
