Orontydzi

Orontydzi (orm:Երվանդունիների հարստություն) – dynastia panująca w Armenii w okresie IV-III w. p.n.e. Zapoczątkowali tworzenie państwowości ormiańskiej na ziemiach należących w przeszłości do Urartu.

Założycielem dynastii był Orontes, zięć Artakserksesa II, który ok. 400 r. p.n.e. został satrapą Armenii^[1].

Orontydzi władali: Armenią Większą, oraz krainami nad górnym Eufratem; Sophene oraz Kommagene. Armenia Mniejsza weszła w skład Królestwa Pontu.

W wyniku podboju państwa Achemenidów przez Aleksandra Wielkiego dawna satrapia Armenii uzyskała samodzielność, ponieważ inwazja macedońska jej nie objęła.

Ziemie znajdujące się w posiadaniu Mithranesa stały się celem ekspansji Seleucydów. Zmagania z potężnym sąsiadem zmusiły lokalnych Orontydów rządzących w Wielkiej Armenii i Armenii Sophene do uznania zwierzchnictwa Antiocha III Wielkiego nad sobą.

• Orontes I (336-331 p.n.e.)
• Mithranes (331-323 p.n.e.)
• Perdiccas (spoza dynastii) (323 p.n.e.)
• Neoptolemos (spoza dynastii) (323-321 p.n.e.)
• Eumenes (spoza dynastii) (321 p.n.e.)
• Mihran (321-317 p.n.e.)
• Orontes II (317- 300 p.n.e.)
• Sames (260-243 p.n.e.)
• Arsames I (243-226 p.n.e.)
• Charaspes
• Arsames II
• Kserkses z Armenii (226-212 p.n.e.)
• Abdissares (212 p.n.e.)
• Orontes III (212–200 p.n.e.)