|
Paweł II (papież)
Paweł II (łac. Paulus II, właśc. Pietro Barbo; ur. 23 lutego 1417 w Wenecji, zm. 26 lipca 1471 w Rzymie[1]) – papież w okresie od 30 sierpnia 1464 do 26 lipca 1471[2]. ŻyciorysUrodził się w rodzinie kupieckiej i to taką karierę początkowo rozważał[1]. Jednak jego wuj Eugeniusz IV mianował go kolejno: archidiakonem Bolonii i protonotariuszem apostolskim[1]. W 1440 papież mianował go kardynałem diakonem[1] S. Maria Nuova, a następnie administratorem apostolskim diecezji Cervia (1446-51)[3]. W 1451 Mikołaj V awansował do rangi kardynała prezbitera S. Marci[1]. Był też biskupem Vicenzy (od 1451 r. aż do wyboru na papieża) i przez krótki czas biskupem Padwy (1459-60). Od 1445 roku pełnił funkcję archiprezbitera bazyliki watykańskiej[4]. Na konklawe 1464 roku został wybrany papieżem już w pierwszym głosowaniu[5]. Podobnie jak pozostali kardynałowie, przed głosowaniem złożył tzw. "kapitulację wyborczą", regulującą sposób postępowania przyszłego papieża[2]. Barbo zobowiązał się do kontynuowania wojny z Turkami, zmniejszenia liczby kardynałów do 18 i zwołaniu soboru w ciągu trzech lat[2]. Paweł II był miłośnikiem przepychu i imprez karnawałowych[1]. W 1470 roku wydał dokument stwierdzający, że rok święty winno się obchodzić co 25 lat[1]. W porównaniu ze swoim poprzednikiem, Piusem II nie wykazywał zainteresowania sztuką[2]. Dość szybko popadł w konflikt z humanistami i artystami, kiedy to nakazał uwięzić Bartolomea Platinę[1]. Wkrótce potem zamknął także Akademię Rzymską, za co został nazwany "barbarzyńcą"[2]. Paweł skupił swoje wysiłki na organizowaniu wyprawy krzyżowej przeciwko Turkom, którzy zagrażali Europie – wsparł finansowo i wojskowo Węgrów i Albańczyków, na czele ze Skanderbegiem[1]. Napotkał jednak trudności w samych Włoszech – śmierć władcy Mediolanu, Francesco Sforzy w 1466, mocno zagroziła stabilności państwa[1]. Ponadto jedynym europejskim władcą, nadającym się na przywódcę krucjaty, był Jerzy z Podiebradów, który był podejrzewany o kontakty z husytami[1]. Po nieudanej próbie polubownego załatwienia sprawy, Paweł ekskomunikował czeskiego króla w grudniu 1466[1]. Gdy w 1470 roku sułtan Mehmed II Zdobywca podbił Negroponte, papież natychmiast zwołał do Rzymu kongres państw włoskich, czego efektem był sojusz obronny podpisany 22 grudnia 1470[1]. W kwestii zwołania soboru i zreformowania Kościoła, papież nie podjął żadnych działań[2].  Planował doprowadzić do małżeństwa Iwana III z katoliczką, Zoe Paleolog (córką Tomasza Paleologa), dzięki czemu miało dojść do pojednania z Kościołem rosyjskim[1]. Papież zmarł jednak przed zaślubinami na wylew[1]. Do małżeństwa rok później doprowadził ostatecznie jego następca, Sykstus IV. Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (osoba): |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
