|
Pałac Letni w Petersburgu
Pałac Letni (ros. Ле́тний дворе́ц), zwany też Pałacem Letnim Elżbiety Piotrownej (ros. Летний дворец Елизаветы Петровны), w Petersburgu – nieistniejący pałac zbudowany w latach 1741–1744 dla cesarzowej Elżbiety, zburzony w 1796 roku z inicjatywy Pawła I. HistoriaPoczątkiPierwsze wzmianki o letniej rezydencji cesarskiej znajdującej się od południowej strony Ogrodu Letniego pochodzą z czasów panowania Piotra I Wielkiego. Teren ten należał do żony cesarza, Katarzyny[1], dla której w 1712 zbudowano tutaj mały pałacyk[2]. W 1731 Franceso Bartolomeo Rastrelli zaprojektował dla cesarzowej Anny Iwanowny jednopiętrowy drewniany pałac z dwudziestoma ośmioma pokojami[3]. Po śmierci cesarzowej, regentka (panująca w imieniu Iwana VI) Anna Leopoldowna nakazała przebudowę pałacu. Nie doszło do niej jednak, gdyż już w 1741 w wyniku zamachu stanu na tron wstąpiła córka Piotra I Wielkiego – Elżbieta, która nakazała zburzyć budowlę by zrobić miejsce dla nowego pałacu[4]. Pałac Letni cesarzowej ElżbietyBartolomeo Rastrelli zaprojektował dla cesarzowej wspaniałą rezydencję w stylu rosyjskiego baroku. Cesarzowa zażyczyła sobie by budowla zbudowana była w stylu weneckich pałaców. W Pałacu Letnim znajdowało się ponad 150 pomieszczeń[2], cerkiew, galerie i wielka sala. Przed pałacem znajdowała się imponujących rozmiarów fontanna, otoczona marmurowymi rzeźbami[2]. Wstępu na teren pałacowy broniła monumentalna brama, ozdobiona dwugłowymi orłami. Na fasadach znajdowały się ryzality, były one także dekorowane pilastrami[3]. Parter był murowany, piętro wykonane z drewna[4]. Pałac pomalowano w jasnym odcieniu różu[4]. Główna fasada z kolumnami korynckimi i mezzanino[2] ozdobionym rzeźbami zwrócona była w kierunku północnym, w stronę Pola Marsowego i Ogrodu Letniego[4]. Fasada południowa znajdowała się od strony Fontanki. Wnętrza udekorowane były dziełami sztuki, obrazami, rzeźbami oraz złotem[2]. Podłogi wyłożono mozaikami i parkietami[3]. W ogrodach pałacowych powstał budynek ermitażu oraz herbaciarnia. Znajdowała się tu także zagroda, w której trzymano słonie[2]. Powstał także system fontann, podobnych do tych jakie znajdowały się w pobliskim Ogrodzie Letnim. Elżbieta bardzo lubiła swoją nową rezydencję. Co roku na przełomie kwietnia i maja dwór cesarski przenosił się z Pałacu Zimowego do Pałacu Letniego i pozostawał tam do jesieni. Procesja była zawsze bardzo uroczysta. Towarzyszyły jej dźwięki muzyki oraz wystrzały armatnie z twierdzy Pietropawłowskiej oraz Admiralicji. Dalsze losy Pałacu LetniegoW latach pięćdziesiątych Elżbieta doszła do wniosku, że Pałac Zimowy i Pałac Letni przestają odpowiadać rosnącym potrzebom dworu. Na jej życzenie Rastrelli rozpoczął projektowanie nowego Pałacu Zimowego[4]. Jego ukończenia cesarzowa jednak nie dożyła. Pałac Letni pozostał jeszcze przez jakiś czas ważnym centrum rosyjskiej polityki. Tutaj w 1754 urodził się przyszły imperator, Paweł I Romanow, syn Katarzyny II. Już po śmierci Elżbiety, w pałacu podpisano traktat pokojowy po wojnie z Królestwem Prus. Tu także w sali tronowej Katarzyna II przyjmowała gratulacje z okazji swojego wstąpienia na tron. Katarzyna II nie darzyła Pałacu Letniego taką sympatią jak Elżbieta. Preferowała Pałac Zimowy i kompleks pałacowy w Carskim Siole. Wielka powódź z 1777 uszkodziła pałac oraz ogrody. Kres istnieniu Pałacu Letniego położył imperator Paweł I, który w 1796 nakazał zniszczenie budowli. Na jego miejscu w 1801 ukończono budowę Zamku Michajłowskiego. Zobacz teżPrzypisy
|
||||||||||||||||||||||||||
