|
Piotr Wroński
Piotr Kazimierz Wroński[1][2] (ur. 21 marca 1957 w Warszawie) – pułkownik w stanie spoczynku Agencji Wywiadu, oficer służb specjalnych PRL i III RP. Od momentu przejścia na emeryturę zajmuje się pisarstwem i publicystyką. ŻyciorysDzieciństwoSyn Stanisława i Hanny[2][3]. Jego dziadek przed wojną był zecerem, w stopniu kaprala walczył w kampanii wrześniowej oraz uczestniczył w powstaniu warszawskim[4]. Matka była w latach 70. i 80. zaopatrzeniowcem w Domu Towarowym „Sawa” w Warszawie, gdzie w latach 1981–1984 pełniła funkcję I sekretarza POP PZPR, a następnie została członkinią Egzekutywy Komitetu Warszawskiego PZPR, natomiast ojciec pracował jako nauczyciel w liceum ogólnokształcącym[5]. Rodzice Piotra Wrońskiego rozwiedli się rok po jego narodzinach[6]. WykształcenieOd 1976 studiował na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. W tym czasie – według informacji mediów – był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa PRL[7][8]. W latach 1979–1980 odbył studium wojskowe na UW[9]. Należał do Socjalistycznego Związku Studentów Polskich (od 1976 do 1981)[6]. Tytuł magistra filologii polskiej uzyskał, broniąc pracę pt. Świat poetycki Joanny Kulmowej. Następnie podjął krótkotrwałą pracę nauczyciela w szkole podstawowej[10][11]. Praca w służbach specjalnychW okresie PRLW listopadzie 1982 zgłosił się do MSW i podjął pracę w Służbie Bezpieczeństwa[12]. W czerwcu 1983 ukończył dwumiesięczny kurs podoficerski w Szkole Ruchu Drogowego MO w Piasecznie, otrzymując stopień kaprala[13]. W okresie od sierpnia 1983 do lipca 1984 odbył studium podyplomowe w Ośrodku Kształcenia Kadr Wywiadowczych MSW w Starych Kiejkutach. Ukończył je z wynikiem dobrym, po czym został awansowany na podporucznika[14]. W 1987 otrzymał stopień porucznika[2][15]. Początkowo pracował w Biurze Techniki. Następnie rozpoczął pracę jako oficer wywiadu w XI Wydziale Departamentu I MSW[16]. Zajmował się zwalczaniem „dywersji ideologicznej”. Aktywnie uczestniczył w operacjach mających na celu przejęcie kontroli nad organizacjami podziemia solidarnościowego w kraju i za granicą oraz w rozpracowywaniu środowisk Radia Wolna Europa. Wielokrotnie realizował także zadania wywiadowcze za granicą m.in. w Jugosławii (1987), Berlinie Zachodnim (1988 i 1989) i Austrii (1989). Był aktywnym członkiem PZPR i ZSMP (od 1982) oraz aktywistą w komitecie zakładowym partii[6]. W III RPW sierpniu 1990 został pozytywnie zweryfikowany i przeszedł do Urzędu Ochrony Państwa. W latach 1990–1992 pracował w wydziale antyterrorystycznym Zarządu Wywiadu UOP. Później realizował zadania w Generalnym Inspektoracie Celnym. Od 1993 pracował w Zarządzie Kontrwywiadu UOP na kierunku wschodnim[17]. W 2000 zdemaskował rezydenturę wywiadu rosyjskiego w Warszawie. Był wówczas oficerem w randze majora. W nagrodę otrzymał list osobisty z gratulacjami od premiera RP Jerzego Buzka[18][19]. W związku z akcją musiał na pewien czas opuścić kraj[20]. Od 2002 pełnił służbę w Agencji Wywiadu. Tam również zajmował się kierunkiem wschodnim, lecz głównie w aspekcie zabezpieczenia kontrwywiadowczego placówek dyplomatycznych[19]. W latach 2000–2006 przebywał na placówce w Londynie jako I sekretarz ambasady RP, gdzie pod przykryciem dyplomaty pełnił funkcję rezydenta polskiego wywiadu. Był także oficerem łącznikowym między Agencją Wywiadu a Secret Intelligence Service (MI6)[21]. W latach 2006–2009 był wykładowcą w Ośrodku Szkolenia Agencji Wywiadu w Starych Kiejkutach. W latach 2009–2013 pracował w centrali Agencji Wywiadu. W 2011 został awansowany na pułkownika[10]. W październiku tego samego roku przeszedł na emeryturę ze stanowiska głównego specjalisty, ale jeszcze do grudnia 2013 pozostał w AW w charakterze konsultanta[19][17]. EmeryturaJest prezesem i jedynym udziałowcem firmy „New Media Business”[22][23]. Od sierpnia 2016 do października 2017 realizował zlecenia dla Polskiej Wytwórni Papierów Wartościowych, gdzie zajmował się m.in. ochroną kontrwywiadowczą oraz sprawdzaniem kandydatów na jej pracowników[24][25][26]. Współpracę zakończył w związku z aferą podsłuchową, w którą rzekomo miał być zamieszany[25][26][27]. W styczniu 2019 został prezesem zarządu Fundacji Kontrwywiadu Gospodarczego i Obywatelskiego[28]. Został rzecznikiem prasowym zarejestrowanej w listopadzie 2018 partii Alternatywa Społeczna. Z jej ramienia zgłosił swój komitet wyborczy w wyborach prezydenckich w 2020[29], jednak nie zgłosił popartej odpowiednią liczbą podpisów kandydatury. Zgodnie z informacją udzieloną przez Krzysztofa Przybylaka (pełnomocnika Komitetu Wyborczego Piotra Wrońskiego) było to spowodowane łamaniem ówczesnej ustawy związanej z obostrzeniami związanymi z COVID-19 o przemieszczaniu się. Zebrane podpisy w liczbie powyżej 103 tys. zostały publicznie zniszczone[30]. Działalność publicystycznaOd czasu przejścia na emeryturę zajął się działalnością literacką i publicystyczną[31]. Związał się ze środowiskami prawicowymi[32]. Został stałym komentatorem Telewizji Republika[33]. Pisywał, a także udzielał wywiadów do tygodników „Sieci”, „Do Rzeczy” i „Gazety Polskiej” oraz kwartalnika „Fronda”[34]. Był także komentatorem oraz współprowadzącym w telewizji internetowej wRealu24[35] oraz występował w audycjach Radia Wnet[36]. Gościł i udzielał prelekcji w dyskusyjnym Klubie Ronina[37]. Od października 2017 do grudnia 2018 prowadził w serwisie YouTube kanał o nazwie SWT tv[38]. Posiadał również blog na portalu Salon24.pl[39]. Współpracował też z telewizją internetową wSensie.tv oraz Mediami Narodowymi, kanałem pod patronatem stowarzyszenia Marsz Niepodległości[40]. W styczniu 2020 założył internetowe radio o nazwie „KChT Radio Ludzi Rozsądnych”. Odznaczenia
Życie prywatneBył dwukrotnie żonaty[20]. Pierwszy związek małżeński zawarł w 1982[6], drugi natomiast w 1995[42]. Książki
Przypisy
|
||||||||||||||||
