|
Podkowiec śródziemnomorski
Podkowiec śródziemnomorski[9] (Rhinolophus euryale) – gatunek ssaka latającego z rodziny podkowcowatych (Rhinolophidae). Żyje głównie na obszarze basenu Morza Śródziemnego (Europa Południowa, północno-zachodnie wybrzeże Afryki).
Taksonomia
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1853 roku niemiecki zoolog Johann Heinrich Blasius nadając mu nazwę Rhinolophus euryale[2]. Holotyp pochodził z Mediolanu, we Włoszech[10].
Rhinolophus euryale należy do grupy gatunkowej euryale[11]. Populacje R. euryale z regionu Lewantu wydają się być nienazwanym podgatunkiem, ale potrzebne są dodatkowe badania, aby to wyjaśnić[11]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy[11].
Etymologia
- Rhinolophus: gr. ῥις rhis, ῥινος rhinos „nos”; λοφος lophos „grzebień”[12].
- euryale: w mitologii greckiej Euriale (gr. Ευρυαλη Eurualē, łac. Euryale) była jedną z trzech gorgon[13].
Zasięg występowania
Podkowiec śródziemnomorski występuje w południowej Europie (od Półwyspu Iberyjskiego i środkowej oraz południowej Francji po cały Półwysep Bałkański, w tym wyspy Korsyka, Sardynia, Sycylia i Rodos oraz odizolowane obszary południowej Słowacji i północnych Węgier), w północnej Afryce (północne Maroko, północna Algieria i Tunezja) i w południowo-zachodniej Azji (Turcja, Kaukaz, obszar Lewantu, północny i zachodni Iran oraz północny Irak); być może jest także na Cyprze (znany z jednego okazu uważanego przez większość autorów za osobnika podkowca średniego (R. mehelyi)) i w Turkmenistanie[11].
Morfologia
Długość ciała (bez ogona) 43–58 mm, długość ogona 22–30 mm, długość ucha 17–27 mm, długość tylnej stopy 9–11 mm, długość przedramienia 43–51 mm; masa ciała 7,5–17,5 g[14]. Posiada puszyste futro porastające jasnoszarą skórę. Strona grzbietowa jest szaro-brązowa, czasem z rudawym odcieniem. Strona brzuszna jest szaro-biała bądź żółto-biała[15]. Kariotyp wynosi 2n = 58 i FNa = 60[14].
Używają echolokacji, której charakterystyka dźwięku jest skorelowana z wiekiem i długością skrzydeł, ale już w przeciwieństwie do swoich bliskich krewnych - nie z masą ciała[16].
Ekologia
Środowisko
R. euryale preferuje ciepłe, lesiste wzgórza i góry, zwłaszcza obszary wapienne z wieloma jaskiniami i dostępem do wody. Jaskinie zapewniają im schronienie, miejsce hibernacji i rozrodu. Schronienie to niejednokrotnie dzielą wraz z innymi podkowcowatymi, lecz nigdy nie mieszają się wzajemnie.
Rozmnażanie
Niewiele wiadomo o cyklu reprodukcyjnym podkowca. Wylęgarnie mieszczą zwykle 50-400 samic oraz rzadziej występujące samce.
Polowanie
Podkowiec śródziemnomorski opuszcza schronienie późnym wieczorem, polując nisko nad ziemią, na ciepłych zboczach, lecz czasem również w gęstych lasach, chwytając ćmy i inne drobne owady.
Podkowiec śródziemnomorski wykazuje 3 strategie polowania[17]:
- Ciągłe latanie slalomem, wraz z okrążaniem obranego celu.
- Latanie w koronie drzewa, często z nurkowaniem pomiędzy gałęziami.
- Zwisanie z drzewa, podczas którego nietoperz obserwuje ofiarę, by następnie się na nią rzucić.
Przypisy
- ↑ Rhinolophus euryale, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b J.H. Blasius. Beschreibung zweier neuer deutscher Fledermausarten. „Archiv für Naturgeschichte”. 19 (1), s. 49, 1853. (niem.).
- ↑ V.J.-F. Loche: Histoire naturelle des Mammifères. W: Exploration scientifique de l’Algérie: pendant les années 1840, 1841, 1842. Cz. 5. Paris: Imprimerie royale, 1853, s. 83. (fr.).
- ↑ a b Andersen i Matschie 1904 ↓, s. 77.
- ↑ Andersen i Matschie 1904 ↓, s. 78.
- ↑ a b Andersen i Matschie 1904 ↓, s. 79.
- ↑ К.А. Сатунин. Пещерные летучие мыши Абхазии. „Известия Кавказского отдела Русского географического общества”. 21 (1), s. 47, 1912. (ros.).
- ↑ J. Juste &J.J.& J.Alcaldé J. Juste &J.J.&, Rhinolophus euryale, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2017, wersja 2021-3 [dostęp 2022-06-22] (ang.).
- ↑ Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 88. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Rhinolophus euryale. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-06-19].
- ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 132. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 606.
- ↑ Palmer 1904 ↓, s. 279.
- ↑ a b G. Csorba, A. Hutson, S. Rossiter & C. Burgin: Family Rhinolophidae (Horseshoe Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 288. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).
- ↑ Schober, Wilfried; Eckard Grimmberger (1989).
- ↑ D.D. RUSSO D.D., G.G. JONES G.G., M.M. MUCEDDA M.M., Influence of age, sex and body size on echolocation calls of Mediterranean and Mehely’s horseshoe bats, Rhinolophus euryale and R. mehelyi (Chiroptera: Rhinolophidae), „Mammalia”, 65 (4), 2001, DOI: 10.1515/mamm.2001.65.4.429, ISSN 1864-1547 (ang.).
- ↑ UrtziU. Goiti UrtziU. i inni, Influence of Habitat on the Foraging Behaviour of the Mediterranean Horseshoe Bat,Rhinolophus euryale, „Acta Chiropterologica”, 5 (1), s. 75–84, DOI: 10.3161/001.005.0106 .
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne ( takson): |
