574 archidiecezji terytorialnych (w tym 526 na czele z metropolitą, 48 pozostałych) 1981 – diecezje tytularne (w tym 85 archidiecezje)
151 archidiecezji tytularnych (w tym 84 na czele z metropolitą, pozostałych 67)[1]
Standardowa jednostka terytorialna, podległa metropolii (poniżej formy szczególne). Łączy wspólnotę lokalną w Kościół partykularny. Diecezja może funkcjonować, na mocy egzempcji jako diecezja wyjęta, podległa nie metropolii, a bezpośrednio Stolicy Apostolskiej.
W tego typu opactwach, opat dzierży nie tylko władzę przełożonego wobec przebywających w klasztorze, lecz również władzę równą biskupowi diecezjalnemu na określonym terytorium, które nie przynależy wówczas do żadnej diecezji.
Szczególna jednostka tworzona np. dla Loreto, gdzie prałatura obejmuje wyłącznie owo miasteczko, zaś jej samodzielność administracyjna jest wyrazem szczególności owego miejsca lub oddzielna prałatura dla kapłanów z Mission de France.
Tymczasowa struktura administracji kościelnej. Najczęściej jest tworzona w krajach misyjnych jako etap pośredni przed utworzeniem diecezji, tak jak np. od 1999 w Atyrau w Kazachstanie. Często tworzy się je także na tych obszarach, gdzie przebieg granic państwowych nie jest jeszcze uregulowany traktatami międzynarodowymi.
Status wikariatu otrzymują najczęściej wspólnoty zbyt małe, aby uzyskać status diecezji, często znajdujące się na terenach misyjnych. Wikariusz apostolski najczęściej jest biskupem tytularnym.
Taka misja stanowi wstępny etap istnienia Kościoła lokalnego na terenach, gdzie jest mało katolików bądź status polityczny terenu jest niepewny. Brak jej jednak określenia w Kodeksie Prawa Kanonicznego.
Inaczej prowincja kościelna. Podległa zwierzchnikowi (patriarsze lub arcybiskupowi większemu) jedna z wielu jednostek terytorialnych, bądź najwyższa jednostka danego Kościoła wschodniego. Grupuje kilka eparchii (diecezji).
Personalne jednostki podziału administracyjnego Kościoła katolickiego
Ordynariat personalny – tworzony są dla grup wiernych, który z różnych powodów pozostają wyłączone z lokalnych, terytorialnych struktur kościelnych, pozostają jednak w pełnej komunii (łączności) z Kościołem katolickim jako całością i podlegają władzy papieża, a także mają ustanowionego własnego ordynariusza i katedrę. Do ordynariatów personalnych należą:
Ordynariat polowy – jednostka administracyjna w Kościele katolickim, odpowiadająca diecezji. Obejmuje żołnierzy i ich rodziny na terenie jednego kraju. Na czele ordynariatu stoi biskup polowy. Posługują w nim kapelani wojskowi. Aktualny status katolickich ordynariatów polowych jest określony na mocy konstytucji apostolskiejSpirituali militum curae. Obecnie istnieje 36 ordynariatów polowych, na świecie.
Ordynariat katolickich Kościołów wschodnich – jednostki powstałe w niektórych państwach, gdzie dominującą gałęzią katolicyzmu jest Kościół łaciński (rzymskokatolicki), jednakże żyją tam również w pewnej liczbie wierni katolickich Kościołów wschodnich, tworzone są dla nich ordynariaty personalne, posiadające właściwą dla tych obrządków liturgię, a także odrębne duchowieństwo itd. Z reguły na ich czele stoi jeden z biskupów rzymskokatolickich. Obecnie istnieje 8 takich ordynariatów na świecie.
Ordynariat personalny dla byłych anglikanów – jednostki utworzone na mocy konstytucji apostolskiej Anglicanorum coetibus papieża Benedykta XVI Anglicanorum coetibus z 4 listopada2009. Ordynariusze, stojący na ich czele nie muszą posiadać sakry biskupiej, jednak nawet jako prezbiterzy cieszą się pełnią uprawnień kanonicznych równych biskupowi diecezjalnemu, z wyjątkiem wykonywania czynności pontyfikalnych, przede wszystkim wyświęcania nowych kapłanów. Podlegają im odpowiednie parafie personalne. Obecnie istnieją 3 na świecie.
Prałatura personalna – jednostka w Kościele katolickim tworzona dla właściwego rozmieszczenia duchowieństwa albo prowadzenia specjalnych dzieł duszpasterskich lub misyjnych, albo dla różnych grup społecznych, przy czym realizacja tych celów dotyczy różnych regionów i przez to wykracza poza możliwości pojedynczych diecezji. Aktualnie jedyną prałaturą personalną w Kościele katolickim jest Opus Dei, powołana w 1982 r. na mocy konstytucji apostolskiejJana Pawła IIUt sit. Podlega ona Dykasterii ds. Duchowieństwa[5].
Parafia personalna – taka parafia, która obejmuje wyodrębnioną z diecezji wspólnotę wiernych, której na stałe, z jakiegoś istotnego powodu, niezależnie od ich miejsca zamieszkania, został przydzielony proboszcz jako jej własny pasterz. Powodem tym może być m.in. obrządek, język, narodowość wiernych czy przywiązanie do rytu trydenckiego.
Szczegółowy podział terytorialny Kościoła katolickiego w poszczególnych krajach
