Prokurator Telford Taylor (stoi, w środku) otwiera sprawę przeciwko oskarżonym
Proces Kruppa (oficj. proces USA vs. Alfried Krupp i inni) – dziesiąty z dwunastu procesów norymberskich, które odbyły się przed amerykańskimi trybunałami wojskowymi po zakończeniu procesu głównych zbrodniarzy wojennych przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Proces przeprowadzono w dniach od 8 grudnia 1947 do 31 lipca 1948.
Oskarżeni na procesie Kruppa, od lewej; Alfried Krupp, Ewald Löser, Eduard Houdremont, Erich Müller, Friedrich Janssen, Karl Pfirsch i Karl Eberhardt
W procesie Kruppa na ławie oskarżonych zasiadło dwunastu byłych dyrektorów Grupy Krupp, których oskarżono o umożliwienie uzbrojenia niemieckich sił zbrojnych i tym samym o czynny udział w przygotowaniach nazistów do wojny napastniczej, a także o wykorzystywanie w swoich firmach robotników przymusowych[1].
Głównym oskarżonym był Alfried Krupp, dyrektor generalny Kruppa od 1943 roku[1].
Zarzuty
Zbrodnie przeciwko pokojowi poprzez udział w planowaniu i prowadzeniu wojen napastniczych oraz wojen z naruszeniem traktatów międzynarodowych;
Zbrodnie przeciw ludzkości poprzez udział w morderstwach, eksterminacji, zniewoleniu, deportacjach, więzieniach, torturach i wykorzystywaniu do niewolniczej pracy ludności cywilnej, która znalazła się pod kontrolą niemiecką, obywateli niemieckich i jeńców wojennych;
Uczestnictwo we wspólnym planie lub spisku mającym na celu popełnienie zbrodni przeciwko pokojowi[2].
Wszystkim oskarżonym postawiono zarzuty 1, 3 i 4[3], jedynie z zarzutu 2. wykluczono Lehmanna i Kupkego. Zarzuty 1 i 4 wkrótce zostały odrzucone z powodu braku dowodów[4].
12 lat plus przepadek mienia; wyrok został złagodzony do okresu jaki spędził w areszcie 31 stycznia 1951 roku przez Johna J. McCloya(inne języki) i zwrócono mu majątek. Zmarł 30 lipca 1967.
10 lat; wyrok został złagodzony do okresu jaki spędził w areszcie 31 grudnia 1951 roku, zwolniono 4 lutego 1952 roku. W 1953 roku wrócił do Friedrich Krupp AG i został pełnomocnikiem generalnym zakładów Friedricha Kruppa w Essen obok Bertholda Beitza. 1955 przeszedł na emeryturę. Podczas tej dwuletniej współpracy Beitza i Janssena, Janssen został jego patronem, który zapoznał go z działaniem poszczególnych działów. Zmarł 9 października 1956 roku.
6 lat; Na początku lutego 1951 roku Korschan został zwolniony z więzienia dla zbrodniarzy wojennych w Landsbergu. Następnie ponownie zamieszkał w Essen-Bredeney. Zmarł 8 stycznia 1973 roku.
Wyrok został złagodzony do okresu jaki spędził w areszcie. Zmarł w 1966 roku.
Wszystkich jedenastu oskarżonych uznano za winnych na podstawie zarzutu pracy przymusowej (zarzut 3)[4], a spośród dziesięciu oskarżonych w ramach zarzutu 2 (grabież gospodarcza), sześciu zostało skazanych[5][6]. 31 stycznia 1951 roku, dwa i pół roku po wydaniu wyroku, dziesięciu (wszystkich oprócz Lösera) zostało zwolnionych z więzienia[7]. Ponieważ nie znaleziono kupca na Krupp Holding, w 1953 roku Alfried Krupp ponownie objął kontrolę nad firmą.
↑ ab12 Jahre Gefängnis für Alfried Krupp: Schuldig der Plünderungen in besetzten Gebieten. Welt am Sonntag, 1948, s. 1.
↑Kim Christian Priemel: Tradition und Notstand. Interpretations- und Konfrontationslinien im Fall Krupp. s. 449.
↑Trials of War Criminals Before the Nuernberg Military Tribunals Under Control Council Law No. 10. Nuernberg October 1946-April 1949, Volume IX: The Krupp Case. s. 1373.
↑Thomas A. Schwartz: Die Begnadigung deutscher Kriegsverbrecher. John J. McCloy und die Häftlinge von Landsberg. VfZ, 1990, s. 375–414.
Transkrypcja niemieckiej audycji radiowej z 1999 roku na temat procesu Kruppa i procesu IG Farben (w języku niemieckim, z cytatami w języku angielskim).
D. M. Friz: Alfried Krupp und Berthold Beitz—der Erbe und sein Statthalter. Zurych: Orell-Füssli, 1988, s. wszystkie. ISBN 3-280-01852-8.
