Przedstawiciele dyplomatyczni Polski w Rosji

Pierwszym stałym ambasadorem Rzeczypospolitej w Imperium Rosyjskim był przebywający w Petersburgu w latach 1767–1792 Antoni Augustyn Deboli. Do tego czasu dyplomacja staropolska stosowała system czasowych wysłanników (posłów), lub nieformalnych przedstawicieli.

• 1556 Stefan Andrejewicz Zbaraski
• 1571 Michał Haraburda
• 1686 Krzysztof Grzymułtowski
• 1702 Krzysztof Białłozor
• luty 1704 Tomasz Działyński
• 1707–1709 Józef Tausz (wysłannik konfederatów sandomierskich)
• 1712 Marcin Wołłowicz i Michał Puzyna (wysłannicy walnej rady warszawskiej)
• 1717–1718 Franciszek Poniński
• 1718 Lesiowski
• 1719–1720 Stanisław Chomętowski
• 1735 Ignacy Zawisza
• 1739–1743 Ignacy Ogiński (wyznaczony przez radę senatu w 1739. Na dworze carycy dopiero od 1743)
• 1762 Alojzy Fryderyk von Brühl
• 1763 Jan Andrzej Borch
• 1764 (maj-czerwiec) Gerwazy Ludwik Oskierka (człowiek Czartoryskich)
• 1764–1765 Franciszek Rzewuski (poseł, człowiek S.A. Poniatowskiego)
• 1765–1766 Jakub Psarski (rezydent, w Rosji do 1772)
• czerwiec 1766-styczeń 1767 Franciszek Rzewuski (i sekretarz Maurycy Glayre)
• 1767–1772 Jakub Psarski (rezydent)
• 1771 Franciszek Ksawery Branicki
• 1767- styczeń 1776 Antoni Augustyn Deboli
• styczeń-luty 1776 Ignacy Kluczewski (chargé d’affaires)^[1]
• luty 1767–1792 Antoni Augustyn Deboli

Po rozbiorach stosunki dyplomatyczne w ograniczonym zakresie zostały nawiązane w 1918 po traktacie brzeskim pomiędzy rządem bolszewickim a Radą Regencyjną Królestwa Polskiego.

• 1918 Aleksander Lednicki (minister pełnomocny – przedstawiciel Rady Regencyjnej Królestwa Polskiego przy rządzie Rosyjskiej Federacyjnej Republiki Radzieckiej (RFSRR) )
• 1918 Ludwik Darowski (j.w.)

II Rzeczpospolita w czasie trwania wojny polsko-bolszewickiej nie uznawała (podobnie jak wszystkie państwa Ententy) rządu bolszewików w Rosji i Rosyjskiej Federacyjnej Republiki Radzieckiej (RFSRR). Wzajemne uznanie rządów Polski i Rosji Sowieckiej nastąpiło w traktacie pokojowym zawartym 18 marca 1921. Po jego ratyfikacji strony wymieniły przedstawicieli dyplomatycznych.

• 1 lipca 1921 - 22 października 1921 Tytus Filipowicz (Chargé d’affaires przy rządzie Rosyjskiej Federacyjnej Republiki Radzieckiej (RFSRR))
• 10 grudnia 1921 - 16 października 1922 Zygmunt Stefański (chargé d'affaires)
• 16 grudnia 1922 - 30 grudnia 1923 Roman Knoll (chargé d'affaires)

30 grudnia 1922 Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka stała się częścią utworzonego Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Polska uznała utworzenie ZSRR notą z 13 grudnia 1923. Roman Knoll był ostatnim przedstawicielem dyplomatycznym Polski przy rządzie Rosji Sowieckiej.

W latach 1922−1991 RFSRR była częścią ZSRR, a przedstawiciele dyplomatyczni byli wymieniani pomiędzy Polską a sowieckim państwem związkowym.

 Osobny artykuł: Przedstawiciele dyplomatyczni Polski w ZSRR.

Po rozwiązaniu ZSRR układem białowieskim 8 grudnia 1991 dotychczasowy ambasador Polski przy rządzie ZSRR Stanisław Ciosek kontynuował misję przy rządzie Federacji Rosyjskiej. Nastąpiło tym samym odtworzenie polsko-rosyjskich stosunków dyplomatycznych.

• 1991−1996: Stanisław Ciosek
• 1996−2002: Andrzej Załucki
• 2002−2005: Stefan Meller
• 2005−2006: Wiktor Ross (chargé d'affaires a.i.)
• 2006−2010: Jerzy Bahr
• 2010−2014: Wojciech Zajączkowski
• 2014−2016: Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz
• 2016-2020: Włodzimierz Marciniak^[2]
• 2020-2021: Jacek Śladewski (chargé d'affaires a.i.)
• od 2021: Krzysztof Krajewski^[3]

• Ambasadorowie Rosji w Polsce

• Wojciech Materski, Na widecie. II Rzeczpospolita wobec Sowietów 1918-1943. Warszawa 2005 Wyd. Instytut Studiów Politycznych PAN i Wyd. „Rytm”, ISBN 83-88490-84-2, ISBN 83-7399-125-5.
• Historia dyplomacji polskiej t. II 1572–1795, Warszawa 1982, Wyd. Państwowe Wydawnictwo Naukowe
• Historia dyplomacji polskiej t. V 1939–1945, Warszawa 1999, Wydawnictwo Naukowe PWN, ISBN 83-01-12808-9