Przypadek użyciaTworzenie przypadków użycia (ang. use case) – technika stosowana w inżynierii oprogramowania w celu opisania wymagań tworzonego systemu informatycznego[1]. Przypadek użycia przedstawia interakcję pomiędzy aktorem (użytkownikiem systemu), który inicjuje zdarzenie oraz samym systemem jako sekwencję prostych kroków. HistoriaW 1986 Ivar Jacobson, informatyk zaangażowany w tworzenie Unified Modeling Language (UML) oraz Rational Unified Process (RUP) opisał technikę do specyfikowania przypadków użycia. Z początku używał określeń: scenariusz użytkowania (usage scenarios) i przypadki użytkowania (usage case). W latach 90. przypadki użycia stały się powszechnie stosowanym sposobem opisu wymagań funkcjonalnych. Opis ogólnyPrzypadek użycia powinien:
Pisanie przypadków użyciaPoziom szczegółowościAlistair Cockburn w swojej książce Writing Effective Use Cases[2] wyróżnia 3 poziomy szczegółowości przypadków użycia:
NazewnictwoZaleca się, aby przypadki użycia posiadały nazwy odpowiadające czynnościom, które opisują. Często zaleca się stosowanie wyrażeń rozpoczynających się od czasownika w formie trybu rozkazującego[3]. Przykładowe nazwy to: „Zarejestruj użytkownika”, „Sprawdź stan konta”. Ścieżka głównaPrzypadek użycia powinien przedstawiać podstawowy przebieg operacji, tzw. szczęśliwą ścieżkę wydarzeń[4] („basic flow”, „happy flow”). Przykład:
Ścieżki alternatywnePrzypadki użycia mogą również zawierać dodatkowe informacje, które opisują sytuacje, gdy nie zachodzi ścieżka optymalna[5]. Dla powyższego przykładu:
Zobacz teżPrzypisy
Linki zewnętrzne
|