Pierwsza wzmianka o Radłowie pochodzi z 1080 roku i zawiera informację o powstaniu parafii[6]. Radłów był wsią biskupów krakowskich w województwie sandomierskim do 1772 roku[7]. Wtedy zostały skonfiskowane i zarządzał nimi fundusz religijny i cyrkuł bocheński. W 1819 roku cesarz podarował je Karolowi Badenfeldowi. Zbudował on klasycystyczny pałac. Dobra liczące 6000 morgów (Radłów, Biskupice Radłowskie, Niwka, Wał Ruda i Wola Radłowska) w 1869 roku kupili Ludwik i Anna Helclowie. Ludwik zmarł w Radłowie w 1872 roku. Anna, która była jego spadkobierczynią przekazała dobra Fundacji Domu Ubogich im. Ludwika i Anny Helclów[6]. W 1882 roku kupił je Tomasz Zamojski ordynat z Królestwa Polskiego dla swoich dzieci. Po jego śmierci opiekunowie nie byli w stanie utrzymać dóbr i zostały one sprzedane na licytacji Maurycemu Straszewskiemu za 1 510 001 złotych[8]. W 1893 roku Straszewski sprzedał dobra Henrykowi Dolańskiemu z Grębowa[9].
W Radłowie i okolicy, na osi miejscowości Niwka – Bobrowniki Wielkie – Bobrowniki Małe – Radłów – Biskupice Radłowskie w dniach 7 i 8 września 1939 roku trwały bardzo zacięte walki wycofujących się, pod naporem niemieckiego najeźdźcy, polskich oddziałów Armii Kraków wchodzących w skład Grupy Operacyjnej „Boruta”, wśród nich 6-tej Dywizji Piechoty gen. Bernarda Monda i 21 Dywizji Piechoty Górskiej gen. Józefa Kustronia[10]. Stawką w walce było wycofanie się jak największej liczby oddziałów polskich za rzekę Dunajec, pomimo napierających niemieckich dywizji pancernych. W tutejszej szkole przez całą noc z 7 na 8 września 1939 roku bronił się osamotniony oddział składający się z 6 oficerów i kilkunastu szeregowych (prawdopodobnie z I batalionu 48 pułku piechoty). Po odrzuceniu wielokrotnych wezwań do poddania się obrońcy zostali spaleni miotaczami ognia wraz z budynkiem[11].
Bilans walk bitwy radłowskiej, która miała miejsce na przedpolach Radłowa i mostu w Biskupicach Radłowskich, a w których uczestniczyli, w największym stopniu, żołnierze 3 i 4 Pułku Strzelców Podhalańskich oraz oddziałów 20 Pułku Piechoty, wspierani przez artylerię 12 Pułku Piechoty[12], to ponad 240 zabitych i ponad 700 rannych, natomiast poświęcenie walczących, którzy związali w walkach znaczne siły niemieckie, pozwoliło na przeprawę na drugi brzeg Dunajca ponad 26 000 polskich żołnierzy, którzy kontynuowali walki w kolejnych dniach września 1939 roku.
↑Dz.U. z 2009 r. nr 120, poz. 1000 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 lipca 2009 r. w sprawie utworzenia, ustalenia granic i nazw gmin oraz siedzib ich władz, ustalenia granic niektórych miast oraz nadania niektórym miejscowościom statusu miasta.
↑Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
↑ abcEwaE.DanowskaEwaE., Ludwik Edward Sternstein Helcel (1810-1872) własciciel dóbr radłowskich, [w:] Dziedzictwo rodziny Helclów w Krakowie, Kraków 2014, s. 91-96, ISBN 97883-242-2602-3.
↑Zbigniew Anusik, Struktura własności ziemskiej w powiecie pilzneńskim w roku 1629, w: Przegląd Nauk Historycznych 2011, r. X, nr 2, s. 78
.jpg)
.jpg)
