Ryūjō (1869)

Zobacz też: inne okręty o tej nazwie.

Ryūjō (龍驤)

Okręt pancerny „Ryūjō”
Historia
Stocznia	Alexander Hall and Company[1] w Aberdeen
Położenie stępki	styczeń 1864[2]
Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Wejście do służby	27 kwietnia 1869[1][3] 24 lipca 1869[4][5]
Wycofanie ze służby	2 grudnia 1893[4]
Los okrętu	sprzedaż na złom w 1908[1][2][6] złomowany w 1904[3]
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa – 1429 t[6][3] pełna – 1864 t[6] 2571 t[7] (2530 l.t.[5][8][9])
Długość	65 m (313 stóp) między pionami[3] 64 m (211 stóp)[9] 64,5 m[7] 65,9 m[8]
Szerokość	10,5 m[3] 12,5 m[7] (41 stóp[9]) 12,8 m[8]
Zanurzenie	5,3 m[3] 6 m[7]
Napęd
2-cylindrowy silnik parowy[7] o mocy 800 hp[7][8][9], 1 śruba[7]
Prędkość	9 węzłów[6] 6 węzłów[7]
Uzbrojenie
2 armaty kalibru 6,5 cala, 10 armat kalibru 5,5 cala[6] od 1894 6 armat Krupp 64 lb (6 cali)[3][5][7]
Załoga	Pojemność 275 osób, w październiku 1873[10]

Ryūjō (jap. 龍驤 Ryūjō) – parowy okręt pancerny japońskiej Marynarki Wojennej, określany również jako pancernik, zamówiony przez Thomasa Blake’a Glovera dla prywatnej floty władcy Kumamoto (z rodu Hosokawa). Zbudowany w stoczni firmy Alexander Hall and Company w Aberdeen w latach 1864-1869, został przekazany cesarzowi Mutsuhito dla nowo powstałej cesarskiej marynarki wojennej 8 maja 1870 pod nazwą „Ryūjō” i przepłynął z Nagasaki do Jokohamy pod dowództwem brytyjskiego kapitana. Do czasu zbudowania pancernika „Fusō” był flagowym (i najpotężniejszym) okrętem Marynarki Cesarskiej.

W 1871 cesarz Mutsuhito odwiedził okręt. „Ryūjō” również należał do eskorty honorowej rosyjskiego następcy tronu (później cara) Mikołaja podczas oficjalnej wizyty w 1872. Brał udział w bitwach wczesnego okresu Meiji, w tym w powstaniu Saga, powstaniu Satsuma i karnej ekspedycji na Tajwanie w 1874.

16 października 1877 został wyrzucony na brzeg niedaleko Kagoshimy wskutek silnych wiatrów, ale udało się go sprowadzić z powrotem na wodę. Między lutym a lipcem 1881 odbył podróż do Sydney i Melbourne oraz opłynął Tasmanię.

W 1884 japoński lekarz Kanehiro Takaki przeprowadził za zgodą cesarza eksperyment dotyczący etiologii choroby beri-beri. Wybrano dwa pancerniki: załoga jednego z nich („Tsukuba”) była karmiona mięsem, rybami, jęczmieniem, ryżem i fasolą, załoga drugiego („Ryūjō”) była karmione wyłącznie białym ryżem. Oba statki miały identyczny kurs. „Ryūjō” i „Tsukuba” popłynęły do Nowej Zelandii, wzdłuż wybrzeża Ameryki Południowej z Santiago do Limy, przez Honolulu i z powrotem do Japonii, w ciągu 9 miesięcy. Spośród 376 członków załogi „Ryūjō” 161 zachorowało na beri-beri, a 25 zmarło. Jedynie 14 członków załogi „Tsukuba”, którzy mieli bardziej zróżnicowaną dietę, zachorowało na beri-beri; nikt spośród nich nie umarł. Ten eksperyment przekonał dowództwo Japońskiej Marynarki, że nieodpowiednia dieta była głównym czynnikiem odpowiedzialnym za beri-beri i zaczęto przeciwdziałać chorobie.

„Ryūjō” został formalnie wycofany ze służby 2 grudnia 1892, ale potem został wyposażony w nowe działa produkcji Kruppa i służył jako treningowy okręt artyleryjski. Został złomowany w 1908.

• Hansgeorg Jenschura, Dieter Jung, Peter Mickel: Warships of the Imperial Japanese Navy 1869–1945. Wyd. 1. Londyn: Arms and Armour Press, 1977, s. 12. ISBN 0-85368-151-1. (ang.).
• Roger Chesneau, Eugène M. Koleśnik, N.J.M. Campbell: Conway's All the World’s Fighting Ships: 1860–1905. Londyn: Conway Maritime Press, 1979, s. 219. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).

• Hiroshi Nishida Ryujo ironclad na stronie Imperial Japanese Navy Page. [dostęp 2018-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-20)]. (ang.). (dostęp 2018-07-03)