SMS G 7

G 7

G 7 w pierwszym okresie służby 1912-1920
Klasa	niszczyciel / torpedowiec
Typ	G 7
Historia
Stocznia	Germania, Kilonia
Położenie stępki	1911
Wodowanie	7 listopada 1911
Kaiserliche Marine
Nazwa	G 7
Wejście do służby	30 kwietnia 1912
Reichsmarine
Kriegsmarine
Nazwa	T 107 (od 1939)
Wycofanie ze służby	1945
Marynarka Wojenna ZSRR
Nazwa	Porażajuszczij (1946-1950) Kazanka (1950-1955)
Wejście do służby	2 stycznia 1946
Wycofanie ze służby	24 grudnia 1955
Los okrętu	złomowany 1957
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	projektowa 573t pełna: 719 t
Długość	na linii wodnej: 71,0 m pełna: 71,5 m
Szerokość	7,6 m
Zanurzenie	3,0 m
Napęd
4 kotły parowe 2 turbiny parowe 2 śruby napędowe 16 000 KM
Prędkość	32 węzły
Uzbrojenie
2 działa 88 mm KL/30 4 wyrzutnie torped 500 mm - stan początkowy
Załoga	74
Multimedia w Wikimedia Commons

G 7, później T 107 – niemiecki niszczyciel z okresu I wojny światowej, pierwsza jednostka typu G 7. Służył także w okresie międzywojennym i podczas II wojny światowej, a po wojnie, do 1950 w marynarce ZSRR pod nazwą Porażajuszczij.

Zbudowany w ramach budżetu na 1911 rok. Brał udział w bitwach koło Helgolandu i na Dogger Bank.

W okresie międzywojennym pozostawał w składzie Reichsmarine, przechodząc kilka modernizacji, m.in. w latach 1920-21 w Wilhelmshaven, w trakcie której zmieniono uzbrojenie i zwiększono zapas paliwa, a następnie w latach 1928-31, kiedy zamieniono kotły na nowoczesne, przy tym zwiększając długość i modyfikując sylwetkę okrętu. Od 1936 r. wykorzystywany jako okręt szkolny^[1]. Po przeklasyfikowaniu na torpedowiec nazwę okrętu zmieniono 23 kwietnia 1939 r. z G 7 na T 107^[1]. Służył jako okręt pomocniczy także w czasie II wojny światowej.

Po wojnie przyznany ZSRR 5 listopada 1945 roku w ramach reparacji wojennych – został przejęty 2 stycznia 1946 roku i przybył do Libawy 5 stycznia^[2]. 13 lutego 1946 roku otrzymał nazwę „Porażajuszczij” (Поражаю­щий) i od 15 lutego służył we Flocie Północno-Bałtyckiej^[2]. 28 listopada 1950 roku został wycofany ze służby bojowej i 22 grudnia przekształcony w nieuzbrojony hulk szkolny (elektromechaniczny) pod nazwą „Kazanka”^[2]. Ze służby we Flocie Bałtyckiej został wycofany 24 grudnia 1955 roku^[2]. 21 lutego 1957 roku został zamieniony w poligon przeciwpożarowy, a już 12 marca tego roku skreślony z listy floty i przeznaczony do złomowania^[2].

• Początkowe:^[1]
  • wyporność projektowa / pełna: 573/719 t
  • wymiary:
    • długość: 71,5 m
    • szerokość: 7,56 m
    • zanurzenie: 3,09 m
  • siłownia: 2 turbiny parowe Germania o mocy 16.406 KM, 3 kotły opalane węglem i 1 opalany ropą, 2 śruby
  • prędkość: 33 w
  • zasięg: 1150 mil morskich przy prędkości 17 w
  • zapas paliwa: 110 t węgla i 80 t ropy
  • załoga: 74 (3 oficerów)
  • uzbrojenie:
    • 2 działa 88 mm (2xI)
    • 4 wyrzutnie torped 500 mm (4xI)
    • 18 min morskich (możliwość)

• po modernizacji w latach 1920-21:^[1]
  • wyporność projektowa / pełna: 660/775 t
  • wymiary:
    • długość: 71,5 m
    • szerokość: 7,56 m
    • zanurzenie: 3,21 m
  • prędkość 31,5 w,
  • siłownia: jak wyżej
  • zasięg: 1800 mil morskich przy prędkości 17 w
  • zapas paliwa: 156 t węgla i 80 t ropy
  • załoga: 91 (4 oficerów)
  • uzbrojenie:
    • 2 działa 105 mm
    • 2 wyrzutnie torped 500 mm (2xI)

• po modernizacji w latach 1928-31:^[1]
  • wyporność projektowa / pełna: 772/884 t,
  • wymiary:
    • długość: 76,1 m
    • szerokość: 7,58 m
    • zanurzenie: 3,12 m
  • prędkość 30 w
  • siłownia: 2 turbiny parowe Germania, 3 kotły opalane ropą, 2 śruby
  • zasięg: 1900 mil morskich przy prędkości 17 w
  • zapas paliwa: 220 t ropy
  • załoga: 91 (4 oficerów)
  • uzbrojenie: (stan na 1944)
    • 1 działo 105 mm
    • 2 działka 20 mm plot
    • 3 wyrzutnie torped 500 mm (1xIII)

• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8. Brak numerów stron w książce
• Siergiej Trubicyn: Eskadriennyje minonoscy i minonoscy Giermanii (1871-1918 gg.). Sankt Petersburg: 2000, seria: Bojewyje Korabli Mira. (ros.).
• Siergiej Bierieżnoj: Trofiei i rieparacyi WMF SSSR. Sprawocznik. Jakuck: 1994. (ros.).