|
Skarpa Puławska
Skarpa Puławska[1][2], Skarpa[3] lub Osiedle Bielawska-Żywnego[4] – osiedle w dzielnicy Mokotów w Warszawie. Położenie i charakterystykaOsiedle Skarpa Puławska położone jest na stołecznym Mokotowie, we wschodniej części obszaru Miejskiego Systemu Informacji Wierzbno[5][6]. Obejmuje 8-hektarowy teren znajdujący się między ulicami Puławską, Bielawską i Wojciecha Żywnego, skarpą warszawską oraz terenami klubu Warszawianka[5][1]. Leży w sąsiedztwie zespołu przyrodniczo-krajobrazowego „Arkadia”[7] i stawu Arkadia[8]. W celu jego wybudowania wyburzono domy wzniesione dla kuracjuszy założonego w 1840 roku zakładu hydropatycznego Ludwika Sauvana, który korzystał z pobliskich źródeł[9]. Nazwa osiedla nawiązuje do ul. Puławskiej[10]. Osiedle zostało zbudowane w latach 1965–1971[1]. Jego generalnym projektantem był według różnych źródeł J. Kulesza[1] lub Tadeusz Stefański[3]. W jego skład wchodzi osiem trzynastokondygnacyjnych budynków wielorodzinnych[2] typu korytarzowego[11] zaplanowanych dla ok. 4–5 tys. mieszkańców[1][11] oraz budynek techniczno-administracyjny[1]. Bloki mieszkalne znajdują się pod adresami przy ulicy Żywnego 12, 16, 18, 21a i 23, Puławskiej 109b i 111 oraz Bielawskiej 1[12]. Łączna powierzchnia lokali wynosi ponad 50 tys. m²[13]. Każdy blok liczył 155 mieszkań[11] w typach M3 oraz M4 – wszystkie z kuchniami bez okien[3]. Budynki posiadają małe balkony[3]. Budynki zostały wybudowane w technologii wielkopłytowej WUF (Warszawska Uniwersalna Forma)[2]. Została ona wcześniej przetestowana podczas planowania i wznoszenia eksperymentalnego Osiedla Prototypów na Służewcu według projektu zespołu architektów w składzie: Andrzej Bielobradek, Jan Drużyński, Tadeusz Stefański, Witold Wojczyński, Zbigniew Pawłowski, Władysław Sieradzki i Jerzy Zoller[14]. Budynki wielorodzinne powstały na bazie przetestowanych budynków 10-kondygnacyjnych[14]. Istniała możliwość wybudowania w tym systemie bloków o 16 kondygnacjach, jednak zrezygnowano z tego ze względu na ekonomikę wykorzystania wyższych dźwigów[2]. Pomimo tego, w momencie powstania były najwyższymi budynkami z wielkiej płyty w Polsce[11]. Projektantami powtarzalnych bloków mieszkalnych byli: Andrzej Bielobradek, Tadeusz Stefański, Zbigniew Pawłowski, Władysław Sieradzki, Jerzy Zoller, Stanisław Dębiński, Halina Skarżyńska, Eleonora Stolarczyk i Lucjan Adamczyk z Biura Projektów Typowych i Studiów Budownictwa Miejskiego[11]. Za tę realizację otrzymali oni w 1967 roku nagrodę Ministra Budownictwa III stopnia[11]. Inwestorem była Międzyzakładowa Spółdzielnia Mieszkaniowa „Starówka”[11]. Generalnym wykonawcą zostało przedsiębiorstwo PBM-Mokotów[13]. Osiedlem zarządza Spółdzielnia Mieszkaniowa „Mokotów”[12]. W początkowym okresie eksploatacji osiedla awaryjna okazała się tzw. jednorurowa instalacja centralnego ogrzewania[3]. Nieszczelne były także ściany szczytowe, które zostały w późniejszym czasie docieplone[3]. W przeszłości elementem wyróżniającym osiedle były elewacje budynków o fakturze z grubego żwiru[1]. Wygląd wynikał z zastosowania płyt z powłoką zewnętrzną, co sprawiało, że w czasie wznoszenia nie było konieczności tynkowania i malowania[11]. Galeria
Przypisy
|
|||||||||||||||||||||
