|
Sperber (1959)
Sperber – wschodnioniemiecki ścigacz okrętów podwodnych z lat 50. XX wieku, jeden z 12 pozyskanych z ZSRR przez NRD okrętów projektu 201M. Jednostka została zbudowana w stoczni numer 340 w Zielonodolsku, a do służby w marynarce wojennej NRD została wcielona 7 grudnia 1959 roku. W latach 1966–1972 okręt służył w straży granicznej, a z listy floty został skreślony 20 maja 1975 roku. Projekt i budowaKonstrukcja ścigaczy okrętów podwodnych projektu 201 była rozwinięciem poprzedników – jednostek projektu 122bis[1][2]. Projekt powstał w biurze konstrukcyjnym CKB-340 pod kierunkiem głównego konstruktora A.W. Kunachowicza[3]. Nowe okręty były mniejsze od poprzedników, a przez to odznaczały się gorszą dzielnością morską[1][2]. Jednostki otrzymały zredukowane do dwóch zestawów 2M-3M uzbrojenie artyleryjskie, w zamian uzyskując cztery rakietowe miotacze bomb głębinowych RBU-1200 (w porównaniu do dwóch na ścigaczach proj. 122bis)[1][2]. Okręty były też szybsze i wymagały obsady przez mniej liczebne załogi[1][2]. Jednostka zbudowana została w radzieckiej stoczni numer 340 w Zielonodolsku (nr budowy 427)[4][5]. Dane taktyczno-techniczneOkręt był ścigaczem okrętów podwodnych o długości całkowitej 41,9 metra, szerokości 6,1 metra i zanurzeniu 1,8 metra[4][5]. Wykonany ze stali kadłub jednostki wykonany był w technologii spawania, nadbudówka natomiast była wykonana z duraluminium[3]. Wyporność standardowa wynosiła 185 ton, a pełna 213 ton[4][a]. Ścigacz napędzany był przez trzy silniki wysokoprężne 30D o łącznej mocy 6000 KM, poruszające trzema śrubami o stałym skoku, co pozwalało osiągnąć maksymalną prędkość wynoszącą 25 węzłów[5][b]. Zasięg wynosił 1500 Mm przy prędkości 12 węzłów[4][6]. Energię elektryczną o napięciu 110 V[3] zapewniały cztery agregaty DG-19 napędzane silnikami wysokoprężnymi o mocy 19 kW każdy[5]. Autonomiczność wynosiła siedem dób[5]. Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiły dwa podwójne zestawy działek automatycznych 2M-3M kalibru 25 mm z zapasem 2000 naboi[4][5]. Broń ZOP stanowiły cztery rakietowe pięcioprowadnicowe miotacze bomb głębinowych RBU-1200 na dziobie jednostki (z zapasem 60 bomb RGB-12) oraz dwie zrzutnie bomb głębinowych B-1 (z łącznym zapasem 24 bomb)[5][6]. Okręt mógł też zabrać na pokład 10 min KB lub AMD-2-500[1][5]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało m.in. radar nawigacyjny Don-2, radar wykrywania celów Reja, sonar Tamir-11, radionamiernik ARP-50R, system rozpoznawczy „swój-obcy” Fakieł i system zakłóceń pasywnych z dwiema wyrzutniami celów pozornych PK-16[5][7]. Załoga okrętu składała się z 27 oficerów, podoficerów i marynarzy[5][6][c]. SłużbaOkręt został wcielony do służby w Volksmarine 7 grudnia 1959 roku[4][5]. Początkowo jednostkę identyfikował jedynie numer burtowy 732, a nazwę „Sperber” otrzymała 16 stycznia 1961 roku[5][8][d]. Od 1 stycznia 1961 roku okręt otrzymał numer 953, od 1 grudnia 1962 roku 413, a od 1 grudnia 1965 roku 493[5][6]. 1 grudnia 1966 roku jednostka została przekazana straży granicznej NRD, otrzymując początkowo numer G-41, zmieniony 1 grudnia 1971 roku na G-23, a na początku 1972 roku na G-43[5][8]. 1 grudnia 1972 roku „Sperber” powrócił do składu Volksmarine, otrzymując numer 421[5][8]. Ostatnie opuszczenie bandery na okręcie odbyło się 20 maja 1975 roku[4][5]. Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
