|
Stacja pomp Stare Bielany w Toruniu
 Stacja pomp Stare Bielany (niem. Weißhof) – XIX-wieczna stacja wodociągowa położona na terenie Bielan, północno-zachodniej części Torunia. W 1982 roku kompleks został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych[3]. HistoriaLata 1892–1920Stacja pomp na toruńskich Bielanach powstała w związku z rozwojem miejskiej sieci wodociągowej. Na początku lat 90. XIX wieku powstały Wodociągi Miasta Torunia (Wasserwerk der Stadt Thorn), a także uruchomiono dwa nowe ujęcia wody – na Barbarce i w pobliżu ówczesnego Fortu III (obecnie Fort V)[4]. Na teren budowy zakładu wyznaczono część dawnego folwarku bielańskiego[4][5]. Za projekt architektoniczny odpowiadał Radca Budowlany Miasta Torunia Rudolph Schmidt, zaś mechanizmy zaprojektował Heinrich Metzger[5]. Nadzór nad budową sprawował inżynier Rychter[2]. Prace na działce przy obecnej ulicy Świętego Józefa rozpoczęto w 1892 roku[5]. Wszystkie materiały budowlane wytworzone zostały w mieście, z wyjątkiem sprowadzanych z zewnątrz mechanizmów z wyposażenia maszynowni[5]. Po dwóch latach obiekt był gotowy[4]. Jednym z elementów stacji była studnia zbiorcza (zbierająca lewarowo wodę z dwóch wymienionych ujęć), będąca czerpnią dla pomp[4]. Poza nią na Bielanach wybudowano dwa podziemne zbiorniki (każdy o pojemności 400 m³), których zapełnienie regulowano w parterowym budynku komory zasuw. Narożne wieżyczki tego budynku wyposażone były w odpowiednie wskaźniki poziomu wody[4]. Najbardziej charakterystyczną budowlą była (i pozostaje do tej pory) ponadtrzydziestometrowa wieża ciśnień ze zbiornikiem o pojemności 400 m³[4]. Nad drzwiami wejściowymi do wieży umieszczono wodowskaz poziomu wody w zbiorniku. Przemieszczanie wody zapewniały dwie pompy tłokowe o wydajności 150 m³/h[4][5]. Pracowały one przez 18 godzin na dobę[4]. Na terenie stacji powstały także: warsztat, budynek gospodarczy oraz dom mieszkalny[4][5]. W tym ostatnim na parterze znajdowały się biura administracji ujęcia oraz laboratorium jakości wody, zaś na piętrze ulokowano mieszkania służbowe[4]. Cały kompleks wzniesiono z czerwonej cegły[5]. Spływająca do stacji woda mogła być wpuszczona bezpośrednio do sieci, bądź skierowana do jednego ze zbiorników[5]. W nocy, kiedy pompy nie pracowały[4], wodę magazynowano w zbiornikach podziemnych, a w razie ich przepełnienia – w specjalnym otwartym stawie[4][5]. Po ukończeniu budowy stacji do jej terenu przyłączono park z dawnym cmentarzem rodziny Elsnerów, XIX-wiecznych właścicieli folwarku bielańskiego[4]. Lata 1920–1945W okresie międzywojennym[a] wytyczono odchodzącą od stacji w kierunku wschodnim ulicę, której w 1931 roku nadano nazwę Wodociągowej[6]. Po 1945 rokuW 1954 roku odstąpiono od używania pomp tłokowych i maszyny parowej i zastąpiono je pompami wirowymi z napędem elektrycznym[5]. Kompletna maszynownia miała przetrwać do lat 70., zaś jeszcze później zarzucono korzystanie ze zbiorników podziemnych[5]. Na początku XXI wieku teren stacji uprzątnięto i przeprowadzono prace remontowo-konserwatorskie[4][5]. Uwagi
Przypisy
|
||||||||||||||||||||||||||||||||
