Steven Caldwell (piłkarz)
Steven Caldwell (ur. 12 września 1980 w Stirling) – szkocki piłkarz występujący na pozycji środkowego obrońcy w reprezentacji Szkocji. W latach 1998–2004 był zawodnikiem Newcastle United. W 2001 roku został wypożyczony do Blackpool. W sezonie 2001/2002 został wypożyczony do Bradford City. Podczas 2 sezonów rozegrał 15 spotkań. W 2004 roku został ponownie wypożyczony do Leeds United. W 13 spotkaniach zdobył 1 bramkę. W tym samym roku został zawodnikiem Sunderlandu, w którym grał do 2004 roku. Przez 3 sezony wystąpił w 76 spotkaniach, zdobywając 3 bramki. Od 2007 do 2010 roku był zawodnikiem Burnley. W sezonie 2010-2011 był piłkarzem Wigan Athletic. W 2001 roku zadebiutował w drużynie narodowej. W kadrze rozegrał 12 spotkań. Życie prywatneJest starszym bratem Gary'ego Caldwella, gracza Wigan Athletic[1]. Urodził się 12 września 1980 roku w Stirling jako syn Toma i Marylynn[2]. Kariera klubowaNewcastle UnitedCaldwell jako dziecko kibicował Celticowi. Jego idolem był Kenny Dalglish[3]. W 1998 roku został włączony do pierwszego składu Newcastle United[4]. Wcześniej trenował w szkółce piłkarskiej tego klubu i grał w rezerwach[5]. W pierwszym zespole zadebiutował dwa lata później, 30 września 2000 roku w wygranym 1:0 wyjazdowym spotkaniu Premier League z Manchesterem City. Zmienił wówczas w 45 minucie Andy'ego Griffina[6]. 11 listopada w meczu Pucharu Ligi z Bradford City (wygrana 4:3) zdobył pierwszą bramkę dla Newcastle[7]. Łącznie w sezonie 2000/2001 rozegrał 10 spotkań we wszystkich rozgrywkach[8]. 14 lipca 2001 roku Caldwell zadebiutował w rozgrywkach europejskich. Zagrał w wyjazdowym, wygranym 4:0 spotkaniu Pucharu Intertoto z KSC Lokeren. Zmienił wówczas w 61 minucie Aarona Hughesa[9]. 9 października 2001 roku został wypożyczony na jeden miesiąc do Blackpool[10]. W klubie tym rozegrał siedem spotkań we wszystkich rozgrywkach[11], a zadebiutował w meczu Football League One z Colchester United. W następnym spotkaniu, ze Stoke City w ramach Football League Trophy Caldwell zdobył gola[12]. 5 grudnia 2001 roku został wypożyczony na jeden miesiąc do Bradford City z powodu wielu kontuzji w tym zespole[13]. Zadebiutował tam 8 grudnia w wygranym 3:1 spotkaniu z Rotherham United w ramach Football League Championship[12]. Do 5 stycznia 2002 roku rozegrał jeszcze cztery ligowe mecze, a 11 stycznia został ponownie wypożyczony do Bradford. 11 lutego powrócił do Newcastle po rozegraniu łącznie dziewięciu spotkań na dwóch wypożyczeniach[4]. 4 listopada 2002 roku Caldwell w wygranym 2:0 spotkaniu z Middlesbrough zdobył swoją pierwszą bramkę w Premier League[14]. 27 listopada zadebiutował w Lidze Mistrzów, zmieniając w 85 minucie meczu z Interem Mediolan Aarona Hughesa[15]. W sezonie 2002/2003 rozegrał łącznie 17 spotkań we wszystkich rozgrywkach[16]. 2 lutego 2004 roku został wypożyczony do Leeds United, gdzie zadebiutował pięć dni później w przegranym wyjazdowym meczu Premier League z Aston Villą. 10 kwietnia w spotkaniu z Blackburn Rovers Caldwell zdobył bramkę dla Leeds[17]. Do 16 maja w klubie tym rozegrał 13 meczów we wszystkich rozgrywkach[18]. Sunderland28 czerwca 2004 roku trafił do Sunderlandu. Ogółem w Newcastle United rozegrał 39 meczów we wszystkich rozgrywkach. 10 sierpnia zadebiutował w nowym klubie, w spotkaniu z Crewe Alexandra (wygrana 3:1). Cztery dni później, w meczu z Queens Park Rangers (2:2) strzelił swoją pierwszą bramkę dla Sunderlandu[19]. Przez cały sezon 2004/2005 był podstawowym środkowym obrońcą Sunderlandu, wraz z Garym Breenem[20]. Rozegrał 41 ligowych spotkań[21] i wraz ze swoim zespołem wygrał Football League Championship i awansował do Premier League[20]. Pod koniec marca 2006 roku Caldwell odniósł kontuzję ścięgna[22] i nie grał przed dwa tygodnie[23]. W sezonie 2005/2006 rozegrał łącznie 26 spotkań we wszystkich rozgrywkach[24], a Sunderland zajął ostatnie miejsce w lidze i spadł do Championship[25]. W rundzie jesiennej sezonu 2006/2007 zagrał w 11 spotkaniach[26]. Caldwell był również kapitanem Sunderlandu[20]. Burnley1 lutego 2007 roku przeszedł za 400 tysięcy funtów do Burnley, po rozegraniu ponad 80 występów w Sunderlandzie. Z nowym zespołem podpisał kontrakt na trzy i pół roku[27]. Zadebiutował tam 3 lutego w przegranym 3:1 spotkaniu ligowym z Queens Park Rangers[28]. Do końca sezonu rozegrał jeszcze 16 meczów[29]. Po odejściu w sierpniu 2007 roku Wayne'a Thomasa, Caldwell został kapitanem Burnley i jest nim do dziś[20]. Pod koniec października 2007 roku doznał kontuzji ścięgna udowego[30]. Do gry powrócił 22 grudnia, kiedy to wystąpił w spotkaniu z Ipswich Town. 26 lutego 2008 roku w wygranym 2:0 ligowym spotkaniu z Coventry City zdobył swoją pierwszą bramkę w Premier League[31]. Cały sezon 2007/2008 zakończył z 37 występami we wszystkich rozgrywkach[32]. W sezonie 2008/2009 rozegrał 25 spotkań ligowych, zdobywając przy tym dwa gole[33]. Wraz ze swoim zespołem awansował do Premier League po wygranej w finale play-offów z Sheffield United[34]. Na zgrupowaniu reprezentacji Szkocji w sierpniu 2009 roku Caldwell odniósł kontuzję pachwiny[35][36]. Pod koniec września 2009 roku powrócił do treningów, a 3 października zagrał już w ligowym meczu z Birmingham City[37]. W grudniu Caldwell ponownie odniósł uraz pachwiny[38]. 11 maja 2010 roku Caldwell opuścił Burnley i stał się wolnym zawodnikiem[39]. W zespole tym rozegrał łącznie 119 meczów[4]. Wigan Athletic F.C. 26 sierpnia podpisał kontrakt roczny z Wigan Athletic. Birmingham CityW lipcu 2011 roku podpisał dwuletni kontrakt z Birmingham City.[40] Kariera reprezentacyjnaW marcu 2000 roku zadebiutował w reprezentacji Szkocji U-21 w spotkaniu z Francją[5]. Caldwell w kilku meczach był kapitanem tej kadry[41]. 25 kwietnia 2001 roku w meczu z Polską (1:1) po raz pierwszy zagrał w pierwszej reprezentacji Szkocji[42]. Caldwell w niej rozegrał 10 spotkań[43]. StatystykiKlubowe
Reprezentacyjne
Przypisy
Linki zewnętrzne
|