|
Tadeusz Bernadzikiewicz
 Tadeusz Teodor Bernadzikiewicz (ur. 24 marca 1906 w Opatkowicach (obecnie wchodzących w skład Dzielnicy X Swoszowice Krakowa)[1][2], zm. prawdopodobnie w sierpniu 1944 w Pruszkowie) – polski taternik, alpinista i speleolog, prawnik i ekonomista. ŻyciorysBył wychowankiem warszawskiego gimnazjum im. Mikołaja Reja, podobnie jak jego młodszy brat Stefan Bernadzikiewicz i Henryk Mogilnicki, którzy również zostali wspinaczami[3]. W 1928 roku ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim, w 1935 roku uzyskał doktorat w dziedzinie prawa[1][4] albo ekonomii[2]. W latach 1929–1935 pracował jako referent w Ministerstwie Skarbu, następnie – w biurze prasowym Centralnego Związku Przemysłu Polskiego[1]. Współpracował z czasopismami: Polityka Gospodarcza, Gospodarka Narodowa, Polska Gospodarcza, Przegląd Gospodarczy, Kurier Polski, Kurier Warszawski i Gazeta Warszawska[1]. W czasie powstania warszawskiego został aresztowany i osadzony w obozie w Pruszkowie, gdzie zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach[2]. Opublikował m.in. książki:
AlpinizmWedług przez siebie napisanego biogramu był alpinistą od 1920 roku (według innych źródeł – od 1922 roku[6]), od 1925 roku (od 1926 roku[6]) uprawiał wspinaczkę[1]. O wspólnych wycieczkach w Tatry z braćmi Bernadzikiewiczami w 1925 roku wspomina Tomasz Piskorski[7]. W 1928 roku Bernadzikiewicz dokonał m.in. II wejścia zachodnią ścianą Kościelca, a od 1929 roku poprowadził w Tatrach szereg nowych dróg, m.in. na Niżniej Wysokiej Gerlachowskiej, Spądze, Rysach, Rumanowym Szczycie (w 1932 roku środkiem północno-wschodniej ściany Rumanowego Szczytu, z Bolesławem Chwaścińskim), Durnym Szczycie i Małej Buczynowej Turni[6]. Spenetrował też większość znanych wtedy jaskiń tatrzańskich[2]. W 1935 roku uczestniczył w wyprawie w Kaukaz, gdzie dokonał (m.in. z Bolesławem Chwaścińskim) pierwszego wejścia szczytowego na Nookau-Sauz-Kaya (4035 m n.p.m.). W latach 1936 i 1937 wspinał się w austriackich Alpach i w Masywie Mont Blanc, wszedł na Mont Blanc granią Innominaty. Na Korsyce w 1938 roku wszedł z żoną[6] nowymi drogami na Monte Cinto (2706 m n.p.m., jeden z najwybitniejszych szczytów w Europie) i Capo Rosso di Trinbolaccia. W roku 1939[8] wspinał się w Ruwenzori (Góry Księżycowe) w Afryce Wschodniej, gdzie m.in. wszedł na wcześniej niezdobyte szczyty: Tatra Peak, Okusoma (4550 m) i Humphreys, a nowymi drogami wszedł na Bottego, Szczyt Małgorzaty (najwyższy szczyt Góry Stanleya, 5109 m n.p.m.) oraz na Alberta (5087 m). Wszedł na wygasły wulkan Muhavura (4127 m) i czynny wulkan (Nyamuragira, 3058 m)[2][9][10]. Aktywnie pracował w organizacjach taternickich, od 1930 roku był członkiem Klubu Wysokogórskiego Oddział Warszawski Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, a potem także Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego. Brał czynny udział w zjednoczeniu polskich organizacji taternickich i w 1935 roku wszedł w skład pierwszego zarządu Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego[1]. W 1937 roku został sekretarzem Polskiego Towarzystwa Wypraw Badawczych. Ogłosił szereg artykułów o treści górskiej w „Taterniku” i innych czasopismach poświęconych górom[6]. W 1942 roku napisał książkę (wydaną w 1955 roku): Polska safari w Górach Księżycowych[2]. Został upamiętniony nazwą szczytu w Ruwenzori: góra Okusoma została nazwana Bernadzikiewicz Peak[2][6]. Życie rodzinneBył synem Władysława i Stefanii z domu Wieczorek (~1883–1928)[11]. Miał młodszego brata Stefana, również taternika i himalaistę. Pierwszego grudnia 1936 roku ożenił się z Zofią Eugenią Wysocką (ur. około 1910 roku)[12], z którą wcześniej wspinał się w Tatrach. Na warszawskim cmentarzu Powązkowskim znajduje się symboliczny grób obu braci Bernadzikiewiczów (kwatera 238-5-9)[4]. Przypisy
Linki zewnętrzne
|
