Aldrich kształcił się w Portsmouth pod kierunkiem Samuela De Merritta, a otoczenie Portsmouth stanowiło tło dla większości jego prac, podobnie jak tła Nowego Jorku i Bostonu, gdzie spędził swoje dorosłe życie. Aldrich przeniósł się do Nowego Jorku w wieku szesnastu lat, aby pracować w komisariacie swojego wuja. Po przeczytaniu „Śladami aniołów” Henry'ego Wadswortha Longfellowa stał się zagorzałym wielbicielem Longfellowa i poświęcił się pisaniu wierszy.
Życiorys
Urodził się w mieście Portsmouth w stanie New Hampshire[2]. Jego rodzicami byli Elias Taft Aldrich, biznesmen i Sarah Abba Bailey Aldrich[3]. Naukę w szkole zakończył w wieku 13 lat, po czym udał się na praktykę kupiecką do Nowego Jorku[2]. Przeniósł się do Nowego Jorku na stał w wieku 16 lat, aby pracować w kantorze kupieckim swojego wuja[4]. Już w młodym wieku czytał poezję Johna Keatsa, Alfreda Tennysona i Henry’ego Wadswortha Longfellowa[5]. Wkrótce zaczął pisać. Nawiązał współpracę z licznymi gazetami i czasopismami. Po opublikowaniu w 1855 debiutanckiego tomiku został recenzentem w „New York Evening Mirror”, a później w „Home Journal”[2]. W czasie wojny secesyjnej był korespondentem frontowym i pisał dla „New York Tribune”[6]. Po powrocie do nowego Jorku napisał poemat epicki Judith and Holofernes[6]. W 1865 ożenił się z Lilian Woodman[6][1]. W latach 1881–1890 był wydawcą „The Atlantic Monthly”[2]. Dużo podróżował po Europie[2]. Zmarł w Bostonie[2]. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Niezależnie od wszystkiego, idę spać. Zgaście światła” (In spite of it all, I am going to sleep; put out the lights)[7].
Florence Earle Coates uczciła go wierszem zatytułowanym po prostu Thomas Bailey Aldrich 1836–1907. Przyjacielem Aldricha i jego żony był Mark Twain[8]. Twain przyznał, że przy pisaniu Przygód Tomka Sawyera inspirował się powieścią Story of a Bad Boy Aldricha[9][10].
Twórczość
Jako poeta Aldrich pisał przede wszystkim wiersze liryczne, choć podejmował też próby epickie. Tworzył m.in. sonety[11], jak Invita Minerva. Próbował swoich sił również w prozie. Powieść The Story of a Bad Boy miała ponad 50 wydań i należy do klasyki literatury młodzieżowej[12].
Wiersz Maple Leaves[13] wykorzystał jako tekst Charles Ives[14].
