|
Uwertura francuskaUwertura francuska – forma muzyczna, powstała w XVII wieku we Francji[1][2][3], upowszechniona w całej Europie i praktykowana przez wielu kompozytorów do połowy XVIII wieku[1][4]. Zbudowana jest z dwóch zasadniczych części:
W wielu utworach tego gatunku po części fugowanej następowała coda, nawiązująca charakterem i motywiką do pierwszego odcinka[1]. Pierwszym kompozytorem, który z rozmysłem stosował oba typy uwertury i uznany został za twórcę tej formy, był Jean-Baptiste Lully, który w 1658 roku tak właśnie rozpoczął balet Alcidiane[1][2]. Formę tę uprawiało wielu kompozytorów barokowych, m.in. Jan Sebastian Bach, Georg Friedrich Händel, Georg Philipp Telemann, Jean-Philippe Rameau i inni[1][3]. Specyficzny charakter uwertury francuskiej, zwłaszcza jej pierwszej części, majestatycznej w wyrazie, a jednocześnie o rytmice marszowej, wynikał prawdopodobnie z tego, że w praktyce dworu w Wersalu służyła ona jako tło muzyczne dla wejścia króla na salę, w której odbywało się przedstawienie operowe[1]. Nie należy mylić uwertury francuskiej z uwerturą włoską, trzyczęściową formą muzyczną o układzie części szybka-wolna-szybka. Przypisy
|
