Vera Nikolić Podrinska

Vera Nikolić Podrinska (ur. 8 czerwca 1886 w Zagrzebiu, zm. 28 marca 1972 tamże) – chorwacka malarka i baronessa.

Nikolić Podrinska była córką chorwackiego podbana barona Vladimira Nikolicia i baronessy Elle z domu Scotti. Dzięki majętnej rodzinie, początkowe nauki malarstwa pobierała w domu u prywatnych nauczycieli; z wiekiem zaczęła podróżować, by studiować i zwiedzać najważniejsze galerie^[1]. Studiowała malarstwo na Akademii Sztuki i Rzemiosła (dzisiejsza Akademia Sztuk Plastycznych) w Zagrzebiu i na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu; studia na Académie Julian w Paryżu odbyła pod kierunkiem André Lhote^[2]. Jej pierwsza wystawa solowa odbyła się w 1917 roku^[1].

Jej malarstwo na początku kariery było realistyczne, po czym rozwinęło się w stronę postimpresjonizmu. Z kolei jej późne prace miały cechy postkubizmu^[2]. Tworzyła ilustracje do gazet i czasopism; ilustrowała także książkę podróżniczą Od Zagreba do Bangkoka (Od Zagrzebia do Bangkoku) swojego autorstwa^[2].

Po śmierci ojca w 1933 roku, przejęła posiadłość rodzinną w dzielnicy Prekrižje w Zagrzebiu; za jej zarządzanie otrzymała wyróżnienia podczas wystaw rolniczych w okresie przed II wojną światową^[1]. W 1939 roku wybudowała willę w Novim Vinodolskim, którą za jej życia odwiedzało wielu znaczących artystów; lokalna ludność nazwała budynek willą Baronessy^[2].

W 1944 roku, jej posiadłość przy ulicy Pantovcak 203 w Zagrzebiu została wykorzystana jako obóz jeniecki dla żołnierzy aliantów^[3]. Nikolić traktowała więźniów jak gości: żołnierze mieli dostęp do alianckich stacji radiowych, mogli także swobodnie się poruszać^[3]. Niektórzy pracowali w winnicy należącej do posiadłości, co było dokumentowane, by po wojnie móc wypłacić należną płacę za wykonanie pracy^[3]. Gdy w 1966 roku przyjechała do Stanów Zjednoczonych na wystawę swojego malarstwa, została przywitało w Cleveland przez kilku byłych jeńców^[3].

Nikolić Podrinska przez większość swojego życia prowadziła działalność filantropijną, którą zaczęła od swojej pierwszej wystawy w 1917 roku, gdy dochód ze sprzedaży prac przekazała na dzieci osierocone podczas wojny^[1]. Była także mecenasem młodych artystów, takich jak Kamilo Tompa i Leo Junek^[1].