|
Władysław Bromiński
.jpg) Władysław Bromiński (ur. 25 lutego 1898 w Łodzi, zm. po 1945) – polski rolnik, sierżant Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodził się 25 lutego 1898 w Łodzi, w rodzinie Andrzeja i Anny z Kubickich[1]. Do 1913 uczęszczał do szkoły powszechnej i rzemieślniczej[2]. Później praktykował, a następnie pracował w różnych zawodach[3]. Od stycznia 1916 był zatrudniony jako cieśla przy budowie umocnień polowych w okolicy Suwałk, Goniądza i Osowca[3]. Od września tego roku pracował jako brukarz w prywatnej firmie, w powiecie łomżyńskim, a od września 1917 do końca października 1918 w dyrekcji kolejowej w Brześciu[3]. 18 listopada 1918 jako ochotnik wstąpił do 9. kompanii 28 pułku piechoty[4]. W 1919 za waleczność został awansowany na sierżanta[5]. W czasie wojny z bolszewikami wyróżnił się jako dowódca plutonu: 4 czerwca 1920 atakując wieś Łabucie, zdobył w niej cztery karabiny maszynowe i materiał wojenny, 7 czerwca pod wsią Wielkie Sioło, sam przepłynął Dzisnę, wziął do niewoli bolszewickiego oficera, dowódcę kompanii karabinów maszynowych II batalionu 467 pułku strzelców, wrócił z nim tą samą drogą i przekazał dokładne informacje o sile i rozlokowaniu nieprzyjaciela oraz 19 czerwca pod wsią Kobiaczyzna, gdzie skutecznie kontratakował i wziął jeńców[6][7]. W listopadzie 1921 został zdemobilizowany. W marcu 1922, w ramach osadnictwa wojskowego, otrzymał ziemię we wsi Woławel (poczta Zakoziel), w powiecie drohickim[8]. W kampanii wrześniowej 1939 służył w szpitalu polowym nr 203[9]. Dostał się do niemieckiej niewoli, gdzie otrzymał numer jeńca 3998[9]. 26 czerwca 1940 został zwolniony z niewoli i skierowany do Urzędu Pracy Gera jako robotnik cywilny[9]. W 1945 wrócił do Polski[9]. Był żonaty, miał syna Jerzego (ur. 12 września 1922)[10]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||
.jpg){kind=small}
