|
Władysław Dziewanowski
Władysław Dziewanowski (ur. 4 marca?/16 marca 1894 w Kijowie[1], zm. 26 marca 1951 w Buenos Aires) – doktor inżynier, podpułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, historyk wojskowości. ŻyciorysUrodził się w rodzinie Adolfa i Marii z Dmiszewiczów[1]. Studiował prawo na uniwersytecie w Kijowie, a następnie przeniósł się do Warszawy, gdzie kontynuował naukę. Od 4 stycznia 1919 służył w 1 pułku Ułanów Krechowieckich[1]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był dwukrotnie ranny, po zakończeniu walk pozostał w szeregach Wojska Polskiego. Z dniem 1 listopada 1925 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu 1925/27. 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera sztabu generalnego, został przydzielony do Obozu Szkolnego Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko asystenta. 27 stycznia 1930 roku awansował na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 61. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[2]. 23 października 1931 roku został przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na stanowisko wykładowcy[3][4]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 27. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[5]. W marcu 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę w WSWoj. na stanowisku wykładowcy przedmiotu historia wojen i wykładowcy przedmiotu taktyka kawalerii[6]. Od 1931 był redaktorem pisma „Broń i Barwa”. W 1937 obronił u prof. Wacława Makowskiego doktorat z prawa na Uniwersytecie Warszawskim – rozprawę „Szpiegostwo. Szpiedzy – status prawny” wydała w rok później Księgarnia F. Hoesicka[7][8]. Współpracował z „Encyklopedią wojskową”. Należał do Państwowej Rady Muzealnictwa przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, należał do organizatorów Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Wojska w Warszawie. W 1936 był korespondentem wojennym „Polski Zbrojnej” w Abisynii. W II połowie maja 1939 roku uczestniczył w polsko-brytyjskich rozmowach sztabowych na temat wojny z Niemcami, w charakterze tłumacza, protokolanta i sekretarza. Odbyto wówczas około dziesięciu posiedzeń, w trakcie których mówiono i pisano po francusku. Władając językiem angielskim „nie zdradzał się ze swej umiejętności”[9] (Dziewanowski mówił biegle po francusku, angielsku, niemiecku, rosyjsku i włosku[8]). W czasie II wojny światowej w Polskich Siłach Zbrojnych. Po wojnie na emigracji. Członek komisji Historycznej Sztabu Generalnego (1945). Współorganizator Polskiego Towarzystwa Historycznego w Wielkiej Brytanii oraz pisma „Teki Historyczne”, członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Był wujem historyka Mariana Kamila Dziewanowskiego. Publikacje
Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||
