Władysław Solarz

Władysław Solarz

Fotografia nagrobna Władysława Solarza
porucznik
Data i miejsce urodzenia	25 maja 1919 Kuźmina
Data i miejsce śmierci	6 listopada 2006 Trepcza
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	6 Pomorska Dywizja Piechoty: 1 Batalion Saperów, 8 Batalion Saperów
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (front wschodni: bitwa stalingradzka, bitwa pod Lenino, przełamanie Wału Pomorskiego, bitwa o Kołobrzeg, forsowanie Odry)
Późniejsza praca	Palacz w Sanockim szpitalu
Odznaczenia

Władysław Solarz (ur. 25 maja 1919, zm. 6 listopada 2006) – żołnierz ludowego Wojska Polskiego.

Urodził się 25 maja 1919. Pochodził z Kuźminy. Uzyskał wykształcenie podstawowe^[1]. Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej był woźnicą w trakcie ewakuacji na wschód żołnierzy polskich. Powrócił do rodzinnej wsi, będącej od agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 pod okupacją sowiecką. Wiosną 1941 został powołany do Armii Czerwonej^[2][1] i przydzielony w Charkowie do 446 pułku piechoty. Przez pół roku służył jako strzelec taczanki w Czugujewie. Następnie został skierowany na manewry wojskowe i w Czernihowie zastał go atak Niemiec na ZSRR z 22 czerwca 1941.

Brał udział w bitwie stalingradzkiej^[3]. Ranny przebywał na leczeniu w szpitalu w Saratowie, gdzie dowiedział się o formowaniu polskiej armii w ZSRR^[4]. W 1943 został przyjęty do formowanej 1 Warszawskie Dywizji Piechoty w Sielcach ludowego Wojska Polskiego^[1]. W dywizji służył jako zwiadowca w 1 batalionie saperów, później w 8 batalionie saperów. Brał udział w walkach frontu wschodniego: bitwie pod Lenino, później odbył szlak bojowy przez Żytomierz, rzekę Bug, Chełm, Lublin, Wisłę, Bydgoszcz, uczestniczył w walkach o przełamanie Wału Pomorskiego, a wojnę zakończył pod Berlinem. Następnie wraz z batalionem brał udział w rozminowywaniu polskich obszarów. 20 stycznia 1946 został demobilizowany.

Osiedlił się w Trepczy. Gospodarował na roli oraz pracował jako palacz przez 15 lat w szpitalu w Sanoku. Został awansowany na sierżanta, później mianowany porucznikiem rezerwy LWP. Został członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i był prelegentem z ramienia tej organizacji^[1]. Był członkiem powstałej w 1982 organizacji kombatanckiej Środowisko Polaków–Byłych Żołnierzy Armii Radzieckiej na obszar województwa krośnieńskiego z siedzibą w Sanoku^[5]. Należał do PZPR^[1].

Władysław Solarz zmarł 6 listopada 2006. Został pochowany na cmentarzu w Trepczy. Był żonaty z Walerią (1922–2001), miał dwóch synów i córkę. Jednym synem jest Janusz Solarz.^{[potrzebny przypis]}

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Medal „Polakom byłym żołnierzom Armii Czerwonej”
• Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
• Medal „Za obronę Stalingradu” (ZSRR, 1987)^[6]
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
• List pochwalny za długoletnią pracę społeczną na rzecz ZBoWiD (1980)^[7]

• Józef Ząbkiewicz. Drogi zwycięstwa. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 11 (338) z 10-20 kwietnia 1985. Sanocka Fabryka Autobusów. 
• Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. 1-335.
• Andrzej Brygidyn. Wierni przysiędze i żołnierskim honorem (XVIII). Nad Oką. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 35 (506) z 20-31 grudnia 1989. Sanocka Fabryka Autobusów.