|
Władysław Symonowicz
Władysław Symonowicz ps. „Mirski” (ur. 30 sierpnia 1897 w majątku Lipowicze, zm. 14 lutego 1976 w Bolkowie) – major Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari. ŻyciorysUrodzony w rodzinie Józefa i Marii z domu Ostraszkiewicz. W Horkach do 1916 uczył się w szkole rolniczej, gdzie ukończył gimnazjum przyrodnicze[1]. Po wcieleniu do armii rosyjskiej został skierowany do szkoły oficerskiej, a po jej ukończeniu otrzymał stopień chorążego[1]. W grudniu 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego, którym dowodził generał Józef Dowbor-Muśnicki otrzymując przydział do 13 pułku strzelców, a następnie pełnił służbę w Legii Oficerskiej[1]. W marcu 1918 otrzymał skierowanie do Legii Oficerskiej III Korpusu Polskiego, a kiedy korpus rozbrajano Symonowicza aresztowali Niemcy, ponieważ podjął próbę ucieczki[1]. Za ten czyn od 15 maja do 15 czerwca 1918 w Białej Podlaskiej przebywał w obozie. W listopadzie 1918 w Warszawie rozbrajał Niemców[1]. 5 listopada 1918 w stopniu podporucznika otrzymał przydział do 3 kompanii ckm w tworzącym się 34 pułku piechoty[2][3][1]. 23 lipca 1920 uczestnicząc w obronie Grodna, „z km prowadzi ogień do bolszewików i odpiera ich ataki. Mimo odwrotu innych oddziałów polskich, pozostaje na stanowisku ze swoją kompanią ckm” dając w ten sposób żołnierzom kompanii przykład męstwa podczas walki z wrogiem. Podczas walki został ciężko ranny przez odłamek granatu. Za czyn ten został wyróżniony nadaniem Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari[4][1]. Po zakończeniu wojny dalej służył w 34 pułku piechoty[5], a następnie w 59 pułku piechoty[6] oraz w II Oddziale Sztabu Generalnego. Podczas trwania kampanii wrześniowej w stopniu majora dowodził I batalionem 94 pułku piechoty[1]. Podczas trwania okupacji był oficerem ZWZ-AK pod pseudonimem „Mirski”, gdzie pełnił obowiązki m.in. Komendanta Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Okręgu Warszawskiego AK. Za udział w powstaniu warszawskim ponownie otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[1]. Po zakończeniu wojny musiał się do 1956 ukrywać przed Urzędem Bezpieczeństwa Publicznego i zmieniać miejsca zamieszkania. Mieszkał m.in. w Krakowie, Giebułtowie, Kazimierzu, Kowarach oraz Obornikach Śląskich. Zmarł w Bolkowie, gdzie został pochowany[1]. Jego żona miała na imię Irena, a syn Tadeusz[1]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||||
