|
Władysław Tarnawski
Władysław Tarnawski (ur. 3 listopada 1885 w Przemyślu, zm. 4 kwietnia 1951 w Warszawie) – polski profesor, filolog anglista.  ŻyciorysUrodził się 3 listopada 1885 w Przemyślu, w rodzinie Leonarda i Wincenty z Waygartów. Był bratankiem doktora Apolinarego Tarnawskiego[1]. W 1903 ukończył z odznaczeniem C.K. Gimnazjum w Przemyślu, po czym podjął studia na Uniwersytecie Lwowskim w zakresie filologii polskiej. Od 1908 studiował filologię angielską na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1913 otrzymał doktorat na podstawie rozprawy O polskich przekładach dramatów Szekspira. W latach 1914–1924 był profesorem gimnazjalnym w Przemyślu - uczył języka polskiego oraz historii. Działał w Stronnictwie Narodowo-Demokratycznym. Podczas I wojny światowej służył w szeregach armii austriackiej. Redagował „Ziemię Przemyską”. Kontynuował przerwaną przez wojnę pracę naukową, a po pobycie w Anglii w 1922 uzyskał habilitację na UJK na podstawie pracy Życie, dzieło i znaczenie w literaturze angielskiej Krzysztofa Marlowe. W styczniu 1924 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W latach 1924–1934 i 1937–1939 był profesorem filologii angielskiej na UJK. Od 1928 był członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego we Lwowie, w latach 1928–1935 sekretarzem Wydziału Filologicznego. Był członkiem redakcji i prezesem komitetu redakcyjnego „Lwowskiego Kuriera Porannego”. Po utworzeniu w 1928 Stronnictwa Narodowego został przewodniczącym koła lwowskiego SN i członkiem zarządu dzielnicowego SN. Z Listy Narodowej kandydował do Sejmu RP III kadencji (1930–1935) w okręgu przemyskim nr 48[2][3]. W czasie pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa (1939–1941) był kierownikiem katedry języka angielskiego na Uniwersytecie. Podczas okupacji hitlerowskiej ukrywał się w Krakowie, gdzie wykładał filologię angielską w ramach tajnego nauczania. Po ponownym zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną w 1944 wrócił do Lwowa i podjął pracę na Uniwersytecie. W 1945 zmuszony do wyjazdu ze Lwowa zamieszkał w Krakowie i od 16 października 1945 podjął wykłady na UJ. W tym okresie rozpoczął także aktywną działalność w konspiracji niepodległościowej jako wiceprezes Komitetu Ziem Wschodnich. 4 grudnia 1946 został za to aresztowany przez UB i uwięziony. Skazany na 10 lat więzienia zmarł w więzieniu mokotowskim. Grób własny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, a symboliczny w Kwaterze „Na Łączce”. Pogrzeb profesora odbył się potajemnie w obecności najbliższej rodziny, był kontrolowany przez UB. Jego żona Maria z domu Kościńska (zm. 1973) została pochowana na Cmentarzu Głównym w Przemyślu w grobowcu Leonarda Tarnawskiego[4]. Dorobek naukowy
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||
