Włodzimierz Hołubowicz

Włodzimierz Hołubowicz
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1908 ; Jekaterynodar
Data i miejsce śmierci	7 kwietnia 1962 ; Sztokholm
	profesor nauk etnograficznych
	Specjalność: archeologia
Alma Mater	Uniwersytet Wileński
Doktorat	1947 ; Uniwersytet Poznański
Profesura	1952
Uczelnia	Uniwersytet Wileński; Uniwersytet Toruński; Uniwersytet Wrocławski
	Odznaczenia

Włodzimierz Hołubowicz (ur. 20 czerwca 1908 w Jekaterynodarze^[1], zm. 7 kwietnia 1962 w Sztokholmie) – archeolog, etnograf. Mąż Heleny Cehak.

Życiorys

Syn Józefa. Początkowo studiował prawo później przeniósł się na Wydział Humanistyczny i studiował etnografię kończąc studia w 1928 na Uniwersytecie Wileńskim. W trakcie studiów był przewodniczącym grupy archeologicznej i uczestniczył w wykopaliskach. 1932–1937 pracował w Muzeum Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1937–1941 uczestniczył na Wileńszczyźnie w pracach wykopaliskowych i etnograficznych. W 1945 brał udział w wykopaliskach archeologii w Mińsku. W 1946 przeniósł się do Polski, pracował jako sekretarz w agencji prasowej w Warszawie, a później jako asystent na Uniwersytecie Toruńskim. W 1947 na Uniwersytecie w Poznaniu obronił doktorat z zakresu metod badania kręgów kulturowych.

W latach 1951–1961 był założycielem i profesorem Katedry Archeologii Uniwersytetu Wrocławskiego^[2], utworzył własną szkołę polskiej archeologii. Badał wczesne średniowiecze na Śląsku, prowadził wykopaliska na górze Ślęży, w Opolu na Ostrówku, Niemczy i innych stanowiskach archeologicznych. Był autorem wielu prac teoretycznych obejmujących metodykę i metodologię badań archeologicznych. Poza Uniwersytetem kierował Zakładem Archeologii Polski Instytut Historii Kultury Materialnej PAN we Wrocławiu oraz redagował „Archeologię Śląska” i „Śląskie Sprawozdania Archeologiczne”. Był współpracownikiem Komisji Historii Sztuki Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego i członkiem Polskiego Towarzystwa Archeologicznego^[1].

Został pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu (pole 42-5-183)^[3].

Wybrane publikacje

Garncarstwo wiejskie zachodnich terenów Białorusi (1950)
Opole w wiekach X-XII (1956)
O metodzie publikacji źródeł archeologicznych (1958)
Garncarstwo wczesnośredniowieczne Słowian (1965)
Studia nad metodami badań warstw kulturowych w prehistorii polskiej (1948)

Ordery i odznaczenia

Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 marca 1939^[4], 29 września 1955^[5])
Medal 10-lecia Polski Ludowej (7 maja 1955)^[6]

Przypisy

↑ ^a ^b „Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego”, 1962, tom 17 A, s. 4 (nekrolog).
↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 294.
↑ Zarząd Cmentarzu Komunalnych we Wrocławiu - wyszukiwarka grobów [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2022-03-14] .
↑ M.P. z 1939 r. nr 59, poz. 110 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1543 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie szkolnictwa wyższego”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 106, poz. 1419 - Uchwała Rady Państwa z dnia 7 maja 1955 r. nr 0/755 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Bibliografia i linki

Nowa encyklopedia powszechna PWN, red. Barbara Petrozolin-Skowrońska, Warszawa 1998, t. 2, s. 795.
Wyszukiwarka grobów we Wrocławiu
Publikacje Włodzimierza Hołubowicza

[autonazwa1-1] „Sprawozdania Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego”, 1962, tom 17 A, s. 4 (nekrolog).

[2] Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 294.

[3] Zarząd Cmentarzu Komunalnych we Wrocławiu - wyszukiwarka grobów [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2022-03-14] .

[4] M.P. z 1939 r. nr 59, poz. 110 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.

[5] M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1543 „za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie szkolnictwa wyższego”.

[6] M.P. z 1955 r. nr 106, poz. 1419 - Uchwała Rady Państwa z dnia 7 maja 1955 r. nr 0/755 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]