Waleria Szalay-Groele

Waleria Szalay-Groele

Data i miejsce urodzenia	12 marca 1879 Czernichowce
Data i miejsce śmierci	4 marca 1957 Dębica
Narodowość	polska
Język	polski
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Dziedzina sztuki	literatura
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Waleria Szalay-Groele (ur. 12 marca 1879 w Czernichowcach^[1], zm. 4 marca 1957 w Dębicy) – polska powieściopisarka, pedagog, reportażystka.

Córka oficjalisty dworskiego Stanisława Szalaya i Jadwigi z Pankowskich^[2]. Ukończyła studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu we Lwowie; studiowała również polonistykę. W 1900 zaczęła pracę nauczycielki; po 1919 nauczała w Poznaniu. W latach 1920–1922 wchodziła w skład redakcji „Kłosów Polskich”, współpracowała również z „Kurierem Poznańskim” i „Małym Światkiem”. W latach II wojny światowej działa w polskim ruchu oporu, wspierała harcerstwo. W latach 50. pracowała w Dębicy, ponownie jako nauczycielka.

Jest autorką libretta do opery Legenda Bałtyku Feliksa Nowowiejskiego. Znana też jako autorka słów popularnej pieśni „Hej żeglarzu, żeglujże” z opery Kaszuby również Nowowiejskiego.

• 1910 – Straszne dziedzictwo – powieść historyczna z XV wieku (z czasów Władysława Jagiełły)
• 1921 – Bohaterski Staszek – powieść historyczna z XII wieku
• 1921 – W orlim gnieździe – opowieść z dawnych czasów (z XI w.)
• 1931 – Sokół królewski – opowiadanie historyczne
• Spłacony dług – opowieść z roku 1831

• Srebrny Wawrzyn Akademicki (4 listopada 1937)^[3]

Waleria Szalay-Groele jest patronką ulic w Mielcu i Dębicy, oraz żłobka w Przecławiu.

• Władysław M. Witek, Waleria Szalay-Groele i Edward Groele w walce z hitlerowskim okupantem w latach 1939–1944, „Przegląd Zachodni” 1986, nr 2, s. 81–95.