Wielopolscy herbu Starykoń

Wielopolscy – polski ród magnacki herbu Starykoń, którego potomkowie żyją do dnia dzisiejszego.

W 1656 roku Wielopolscy pochodzący od Jana Wielopolskiego z Pieskowej Skały otrzymali tytuł hrabiów Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W 1729 roku Franciszek Wielopolski prawnuk Anny Myszkowskiej (będącej córką I ordynata Ordynacji Myszkowskich) po procesie sądowym uzyskał prawa do ordynacji i został jej VIII ordynatem^[1].

 Osobny artykuł: Ordynacja Pińczowska.

Razem z majątkiem oraz nazwiskiem Wielopolscy odziedziczyli po Gonzagach Myszkowskich i przysługujący im tytuł margrabiowski. Z powodu olbrzymiego zadłużenia Wielopolscy utracili dziewięć z dwunastu kluczy dóbr ziemskich wchodzących w skład ordynacji. Utracili także siedzibę ordynacji, która mieściła się w pałacu w Pińczowie w związku z czym Aleksander Wielopolski siedzibę ordynacji (składającej się z kluczy: chroberskiego, kozubowskiego i wielkoksiążskiego) przeniósł do pałacu w Chrobrzu^[2].

 Osobny artykuł: Zespół pałacowo-parkowy w Chrobrzu.

Wielopolscy wchodzili w związki małżeńskie z Tarłami, Lubomirskimi, Jabłonowskimi, Potockimi, Mniszchami, Sułkowskimi.

• Elżbieta Bobola z Wielopolskich
• Aleksander Wielopolski, XIII ordynat
• Alfred Wielopolski
• Franciszek Wielopolski (1732–1809), X ordynat
• Franciszek Wielopolski (zm. 1732), VIII ordynat
• Jan Wielopolski (kanclerz)
• Jan Wielopolski (starszy)
• Józef Stanisław Wielopolski, XII ordynat
• Kasper Wielopolski
• Zygmunt Wielopolski, XIV ordynat
• Zygmunt Konstanty Wielopolski, XVI (ostatni) ordynat^[3].

• Jerzy Sewer Dunin-Borkowski, Almanach błękitny: genealogia żyjących rodów polskich, 1908. str 974
• Robert Zwierzyniecki: Ordynacja Myszkowskich czyli kto miał Chroberz, Książ i Szaniec. Kraków: Ridero, 2017. ISBN 978-83-8104-906-1.