|
Wiktor Brummer
Wiktor Stanisław Brummer (ur. 1 marca 1894 w Krakowie, zm. 21 listopada 1941 w Perth) – kapitan administracji Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, żyd[1], literat, teatrolog[2]. ŻyciorysUrodził się 1 marca 1894 w Krakowie, w rodzinie Jakuba, właściciela zakładu krawieckiego, i Bronisławy[1][2]. W latach 1913–1914 i 1917–1918 studiował historię sztuki i literatury na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[1][2]. 31 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich i został przydzielony do oddziału pionierów I Brygady[1]. Ranny, leczył się w Szpitalu Rezerwowym w Theresienstadt, a potem w Szpitalu Rezerwowym nr 2 w Wiedniu[1]. 3 sierpnia 1916 pod Sitowiczami jako żołnierz I batalionu 2 Pułku Piechoty został ranny po raz drugi[3][4]. W 1917 był wymieniony jako starszy szeregowiec w spisie oficerów, podoficerów i żołnierzy skierowanych na 2. Kurs Wyszkolenia[1]. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. W czasie bitwy pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) przewiózł archiwum 2 pp do Krakowa[5]. Od lutego 1918 służył w Polskiej Sile Zbrojnej[1], w stopniu sierżanta[5]. 18 marca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich został mianowany z dniem 1 marca 1919 podporucznikiem piechoty. Służył wówczas w 4 Pułku Piechoty Legionów[6]. 21 sierpnia 1919 został przeniesiony z Baonu Zapasowego 4 pp Leg. do Departamentu Szkolnictwa Wojskowego Ministerstwa Spraw Wojskowych[7]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale III MSWojsk., a jego oddziałem macierzystym był 4 ppLeg.[8] 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1502. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 4 pp Leg.[9] Później został przeniesiony do korpusu oficerów administracyjnych (dział naukowo-oświatowy) i 1 września 1922 przydzielony do Wojskowego Instytutu Naukowo–Wydawniczego w Warszawie na stanowisko szefa Wydziału Wydawniczego[10][11][12][1]. Z dniem 31 maja 1926 został przeniesiony w stan nieczynny na 12 miesięcy[13]. Z dniem 31 maja 1927 przedłużono mu stan nieczynny o kolejne 12 miesięcy[14]. Z dniem 1 marca 1928 został powołany ze stanu nieczynnego z równoczesnym przydziałem do Archiwum Wojskowego[15][16][17] na stanowisko kierownika referatu[12]. W marcu 1934 został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Archiwum Wojskowych[18]. W 1935 powierzono mu pełnienie obowiązków kierownika działu archiwum[12]. 31 lipca 1937 został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[12]. W 1939 był kierownikiem działu i zastępcą majora Bolesława Waligóry, kierownika Archiwum Wojskowego[12][19]. Obowiązki służbowe łączył z pracą dydaktyczną jako profesor Wyższej Szkoły Dziennikarskiej i Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie[2]. Był także współzałożycielem i dyrektorem Teatru Praskiego (1927–1928)[1]. W Szkocji pełnił służbę w I Korpusie Polskim na stanowisku zastępcy kierownika referatu propagandy i oświaty[1]. Zmarł 21 listopada 1941 w Perth[20]. Został pochowany na cmentarzu Wellshill[20]. Pośmiertnie został mianowany majorem w korpusie oficerów administracji[1]. Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
