|
Wiktor Czarnocki
 Wiktor Czarnocki (ur. 23 maja 1886 w majątku Nacz, zm. 25 października 1925 w Warszawie) – major Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, inżynier agronom. ŻyciorysUrodził się 23 maja 1886 w majątku Nacz, w ówczesnym powiecie słuckim guberni mińskiej, w rodzinie Stanisława[1][2][a]. W 1903 ukończył 2 Gimnazjum w Żytomierzu[3]. W latach 1903–1910 studiował w Akademii Rolniczej w Wiedniu, a następnie w Akademii Rolniczej w Moskwie[4]. W latach 1910–1914, jako inżynier agronom prowadził prace melioracyjne na Podolu i Wołyniu[4]. 30 września 1912 wstąpił do 16 Baterii Artylerii Konnej (ros. 16-я конно-артиллерийская батарея) w Żytomierzu na prawach jako wolontariusza (ros. Вольноопределяющийся)[5]. 29 marca 1913, po ukończeniu kursu szkolnego, został mianowany bombardierem[5]. 16 czerwca tego roku awansował na młodszego fajerwerka (ros. младший фейерверкер), a 24 lipca zdał egzamin na chorążego rezerwy artylerii polowej[5]. 2 sierpnia 1913 został zwolniony do rezerwy[5], a 28 września tego roku mianowany chorążym rezerwy artylerii konnej[5]. 2 września 1914 został zmobilizowany do 3 Brygady Artylerii, która wchodziła w skład 3 Dywizji Piechoty[5]. W latach 1914–1917 walczył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego[4]. Dwukrotnie ranny[4]. Awansował na kapitana artylerii. Po rewolucji lutowej, jako pełnomocnik Polskiej Organizacji Wojskowej na Kaukaz i przedstawiciel Polskiej Centrali Wojskowej w Tyflisie, był jednym z organizatorów polskich oddziałów wojskowych wchodzących w skład Brygady Kaukaskiej[4]. Powołany przez polskie organizacje społeczne na stanowisko komisarza do spraw polskich przy Ispołkomie (ros. komitet wykonawczy) w Piatigorsku otaczał opieką rodaków oraz organizował i kierował ewakuacją Polaków do kraju[4]. W grudniu 1918 przybył do Warszawy. W tym samym miesiącu, z rozkazu Józefa Piłsudskiego, udał się do Kijowa, gdzie objął Komendę Naczelną Nr III Polskiej Organizacji Wojskowej[4]. Przez dziewięć miesięcy prowadził działalność wywiadowczą oraz dywersyjno-powstańczą na tyłach wojsk bolszewickich[4]. Za dokonane czyny 6 maja 1921 ówczesny szef Oddziału II Sztabu Głównego, podpułkownik Ignacy Matuszewski sporządził wniosek na odznaczenie kapitana Czarnockiego Orderem Virtuti Militari[6]. W sierpniu 1919 wrócił do Warszawy[4]. Po kilkudniowym pobycie w stolicy wyjechał do Kamieńca, gdzie pełnił funkcję oficera łącznikowego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego przy rządzie atamana Petlury[7]. W styczniu 1920 po powrocie do Warszawy przydzielony został do Sztabu Generalnego, w którym objął kierownictwo Referatu Narodowościowego[7]. Od kwietnia 1920, od wyprawy kijowskiej znajdował się w ścisłym sztabie Naczelnego Wodza[7]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Oddziale II Naczelnego Dowództwa WP[8]. Następnie pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego na stanowisku szefa referatu. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 150. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 1 dywizjon artylerii konnej[9]. Z dniem 2 listopada 1923 przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza jednorocznego Kursu Doszkolenia[10]. Z dniem 15 października 1924, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do organizującego się wówczas Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie[11]. W Dowództwie KOP pełnił obowiązki szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu, pozostając oficerem nadetatowym 10 dywizjonu artylerii konnej w Jarosławiu. W następnym roku urlop wypoczynkowy spędził na Kresach. W czasie urlopu jego organizm został zainfekowany. Zmarł 20 października 1925 w Warszawie[12]. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[13]. Wiktor Czarnocki był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Wanda z Kraśnickich[14]. Z drugą żoną Wandą (ur. 1897, zm. 24 stycznia 1968), córką Władysława i Marii Pigłowskich, działaczką niepodległościową, z którą miał córkę Marię Bożenę Roczniak ps. „Grażyna” (1923–1995), żołnierza kompanii „Lena”–„Dysk”[13][15]. Wiktor i Wanda Czarnoccy byli osadnikami wojskowymi. Otrzymali działki w osadzie Hłaskowszczyzna, w powiecie nieświeskim. Ordery i odznaczenia
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
|
||||||||||||||||||||||
